Tímarit Máls og menningar - 01.03.1956, Side 74

BJÖRN ÓL. PÁLSSON
Stjörnur himinsins
Þær sýnast svo litlar, þessi kríli, og þó geta þær verið svo óendanlega stórar.
Og þegar þær hrapa, koma ])ær ekki einu sinni niður.
etta blessað tár.
Löng var leiðin að heiman, —
og lengri mundi hún heim, mundi
hafa orðið, ef ekki hefði verið þetta
blessað tár. Þessi græna flaska með
glærum vökva, næstum því eins og
vatni, h'fsins vatni. Það var lífsins
vatn, sem rann út í sæ dauðans, eins
og önnur vötn. Og steig kannski aftur
til himins, til að vitja jarðarinnar á
ný, eins og önnur vötn? — Nei. Steig
ekki til himins — og vitjaði ekki jarð-
arinnar á ný. Rann bara út í óendan-
leikann, á eilífum flótta til að fylla
tómið, svo að sísköpun gæti haldið
áfram. Rann eitthvað langt í hurt,
þangað. sem enginn fær litið, svo að
annað geti komið. þaðan, sem enginn
fær litið.
Endalaust, og allar skýringar þrýt-
ur.
Engra skýringa þörf. Leiðir eru
jafnlangar án þeirra.
Þetta blessað tár.
Skaflarnir eru djúpir, og þrevttir
fætur eru lengi að kafa. Lengi að kafa
fjallafönn yfir heiði.
Nú var gott, að enginn var heima í
kofanum í dalnum, kofanum í dal-
dragi handan heiðarinnar. Þá hefði
stigizt seint með eina græna flösku —
og engan mat.
Nú væri kalt að koma heim, en eng-
in hungruð augu mændu þó á mann,
unz síðasti vonarneistinn slokknaði.
— Mændu kannski ekki á mann!
Hvenær mundu þau hætta því á með-
an öndin þökti í vitum manns? — Þau
mændu ekki þaðan, sem þau voru,
berar augnatóttirnar væru fullar af
mold. Sá sem hefur augun full af
mold jarðarinnar getur ekki starað á
mann lengur.
Starir kannski annars staðar frá?
Nei —.
Moldin heldur sínu.
Víst starir soltinn annars staðar frá.
En maður með græna flösku er
ekki á leið þangað.
Af jörðu ertu kominn, að jörðu
64