Tímarit Máls og menningar - 01.03.1956, Qupperneq 77

STJÖRNUR HIMINSINS
gera með svoddan lagað! Hann var
efins í, að hann sæi til að lesa ennþá.
Hún var nú samt í vasanum. Að
vísu hafði hann nærri verið farinn að
henda henni á leiðinni, en hún var nú
í innri vasanum, og hann nennti ekki
að ná í hana. Þetta var líka gjöf frá
Gunnari, og gjöf á maður ekki að
fleygja, jafnvel þótt lítið brúk sé fyr-
ir hana.
Það mætti þó alltaf nota blöðin til
að bera eld milli kolu og kabýssu.
Kannski Gunnar hafi alls ekki ætlað
hana til lestrar?
Síðan hafði Brynki ekki farið í
búðina.
Nei, það var af og frá.
Þar var ekkert að hafa. Sá, sem vill
lifa í friði á sínum skika, fær ekki
kvint, þegar góðir menn vilja, að
hann geri annað.
Og þetta var allt af umhyggju fyrir
honum.
Blessaðir mennirnir!
Nú var orðið skammt heim.
Brynkakot!
Þeim þótti víst of langt að segja
Vitlausabrynkakot. — Þeir reyndu
það víst sumir.
Ljósavellir. Það höfðu þau skírt
það, hann og Sigga. — Og Ljósavellir
héti það — alltaf.
Fyrir mörgum, mörgum árum. Og
mikið hafði blessuð sólin verið hlý.
Þau höfðu ekkert þak yfir höfuðið
fyrstu vikuna. Þá var blessað veður.
Þið sleppið nú ekki karlfjandanum
aftur, fyrst hann kom, hafði verið
kallað, þegar hann fór út úr búðinni.
Hann vissi ekki almennilega, við
hvað þeir áttu.
Það kostar ekki svo lítið að gera
ferð eftir honum!
Hvað meintu mennirnir?
Ætli drottinn hjálpi ekki upp á sak-
irnar, var líka sagt. -— Og krummi!
Brynki hafði ekki þurft að hlusta
lengi á svona tal, þakkað veri Gunn-
ari, blessuðum drengnum.
Já, nú var hann svo til kominn.
Mikil blessun að geta látið líða ögn úr
sér. Þetta hafði tekið tímann sinn, það
var orðið skart, sem honum gekkst
núorðið.
Það var tafsamt að paufast þetta í
myrkrinu.
Já, og sá ekki til neinnar stjörnu.
Það gat verið liðið langt á vöku, ekk-
ert til að átta sig á.
Réttast að byrja á því að hára kind-
unum.
Þær þágu sitt, og svo gat maður þá
hugsað um sjálfan sig.
Það var orðið létt í manni, þetta
kaffi frá honum Gunnari mínum, þótt
gott hefði verið á sínum tíma.
.Tá, maður átti þó alltaf hangikets-
bita í svanginn á aðfangadagskvöldið.
Það var nú vani að vera búinn að
sjóða það, sjóða það á Þorláksmess-
unni.
En maður fer nú ekki að sjóða ket,
svona rétt áður en maður fer í kaup-
staðinn.
67