Tímarit Máls og menningar - 01.12.1957, Qupperneq 42

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
og teygði úr fingrunum eins og til að
aka með rafmagni viljans þyngslum
sljóleika fram af fingrum. út úr líkam-
anum: Ég, er ég dauður?
Konan með húfuna loðnu og svörtu
var mjög há í sæti og mjög upprétt og
kannski óx eitthvert sérkennilegt tré
upp með stuðning af mænu konunnar
og spennti hana í lífinu þegar hér var
komið, eða sátu ósýnilegir glottandi
árar í loftinu blakandi vængjum og
toguðu í höfuð hennar til að teygja
hana á langinn.
Slétt hár hennar var þunnt og hör-
gult (gentlemen prefer blondes), —
en rótin svört og álengdar að sjá líkt
og blómjurtir að skrælna í þurrki og
dökkar ræturnar fettast í hinztu teygj-
um upp úr moldinni.
Utan á efri vör voru tveir dökk-
rauðir bogar málaðir og farðinn
dreginn með fínlegu handbragði í
sveiflunum út fyrir mjódd varanna
líkt og plasti hefði verið smellt þar á.
Augnabrýnnar höfðu verið upprætt-
ar með lítilli töng og í staðinn teikn-
uð grönn svört strik í boga en rautt
þar sem áður var hár líkt og minning
sem getur ekki alveg fjarað út. Og
þarna situr hún og skrifar með langri
pennastöng sem ljósblá plasthúðin er
farin að flagna utan af, tannaför, loð-
inn viðurinn eftir tennur hinnar hugs-
andi og skapandi veru. Utan á þessari
stöng höfðu verið tvær hvítar rendur
þegar hún var blá eins og þotufretir
í lofti um miðjan dag til að spilla
bláma himinsins. Hún dýfði pennan-
um sem var með blekhrúðri líkt og
utan á skel úr sjó ofan í litla blek-
byttu með svörtu og beit stundum í
endann á stönginni og lézt vera ann-
ars hugar og gætti þess að láta ekki
varirnar nema við stöngina, svo ekki
spilltist hinn dýri rauði farði og við-
kvæm fagurfræði útfyrirmálningar-
innar.
Hún var ekki ung en hafði tamið
sér þá afstöðu án þess að orða hana
fyrir sjálfri sér að tíminn, hann hefur
ekki liðið, hann líður ekki, þá er nú
og nú er þá, maður er og er, bara er.
Vissi hún þá ekki að tíu ár höfðu lið-
ið síðan þú varst þú fyrir tíu árum.
Nei tíminn er ekki. Húðin var sem
land blásið sandi, andlit sem vindur-
inn ber eins og merki fyrir óstöðvandi
hersveitum sínum í sandskýjum eyði-
markanna. Nei tíminn hefur ekki lið-
ið. Það er málað yfir allt samkvæmt
hinni kosmetísku tízku. Vatn er tabú,
hvað þá sápa. Það mundi bara gera
erfiðara fyrir við snyrtinguna. Þá
yrði maður að byrja af nýju, ekkert
að miða við engin mynd til að snerpa.
Heldur yrði þá að byrja við auðan
dúk að mála nýja mynd. Þessi vísindi
eru elztu vísindi heimsins, konan í
stríði við tímann. Blátt á augnalok
vegna hins andlega yfirbragðs, það
eteríska, svart í kringum augu eins og
bik í kústi, lítil svört strik í augna-
krókum, það er fyrir mystikina, til
að minna á frægar persónur fornsög-
232