Tímarit Máls og menningar - 01.12.1957, Side 51

ERFIÐISLAUN
kippir honum úr því, flytur hann í
nýjan heim, heim draumsins, sem er
sífagur. Honum fer líkt og manni, sem
á báti ofan skolgrátt jökulfljót lukt
uppblásnum mókollum, sandflesjum
og skriðuföllum ber úrleiðis inná
lygnt og tært bergvatnsaðrennsli með
grasi vöxnum hólmum, gulum blóm-
um við bakkana, en marglitum stein-
um á botni, þó aldrei fjær fljótinu
sjálfu en svo, að hann heyrir nið þess
og er sér tilveru þess meðvitandi.
*
Þórlyndur Vatnarsson, skillítill
skektueigandi vestan úr Fjörðum,
fluttist til Ingimundarvíkur laust fyr-
ir síðustu aldamót.
Ýmsir höfðu fyrir satt, að hann
væri óhappamaður að úrhófi, enda
sérlegur í háttum, verkmaður lítill og
óráðþæginn. Sjóróðrum hans vestra
hafði lokið með skipbroti undan
klettum, áttæring sínum hafði hann
týnt í öldurótinu, en fimm komizt af
og Þórlyndur sá sjötti. Upp frá því
sótti að honum óyndi í átthögunum,
og lauk svo, að hann flosnaði upp og
settist að þar sem fyrr er frá sagt.
Eignir átti Þórlyndur engar að frá-
talinni ofangreindri skektu, konu og
þremur börnum, þar af dreng á ell-
efta ári. Söluverð harðbalajarðar
sinnar vestra galt hann fyrir Bugtina,
en svo nefnist malarborinn vogur,
sem skerst inní vesturströnd Ingi-
mundarvíkur utanverða, þakinn
TÍMAHIT MÁLS OG MENNINGAR 241
nokkrum lófastórum jarðvegshnaus-
um vöxnum punti og ýlustrái. Á þeim
árum stóð gneypur tveggja bursta
torfbær í Bugtinni á mörkum flatlend-
is og brekku. Sneri hann panelþiljum
fram á voginn, og yfir sumartímann
markaði fólkið handan víkurinnar
rismál á endurskini morgunsólarinn-
ar í Bugtarglugganum, ábúendur
Bugtarinnar aftur á móti miðjan aft-
an á ljósstöfum sólarspegilsins í gler-
rúðum austurbæjanna. Þann enda
bæjarins, sem aftur horfði, studdu
engir veggir, en gróin brekkan reis
sniðhallt upp með lausholtum hliðar-
hleðslunnar, burstirnar námu við flá-
ann, og tilsýndar virtist bærinn hafa
verið rekinn af afli inn í slakkann.
Grasið óx ofan hlíðina og fram á bæ-
inn, en börn Þórlyndar tóku snemma
upp þann hátt að leika sér að hús-
dýrabeinum á þekjunni.
Hér hóf Þórlyndur búskap að nýju,
aflaði sér nokkurra kinda, rauð-
skjöldóttrar unglingskvígu og tveggja
hrossa, en hann var reiðmaður með
afbrigðum. Á skektunni reri hann til
fiskjar, þegar gaf, og kom heim með
þorsk, steinbít og kola.
Þó að ekki væri hátt til mænis í
Bugtinni, entist fall fram af burstinni
einu barni Þórlyndar til dauða. Þetta
var dökkhærð telpa á fjórða ári,
brúneyg með tvo örsmáa spékoppa í
kinnum. Bros hennar hafði löngu öðl-
azt frægð meðal mæðra í nágrenn-
inu. Daginn, sem hún var jarðsungin,
16