Tímarit Máls og menningar - 01.12.1957, Qupperneq 111

UMSAGNIR UM BÆKUR
þeirra hvorki nógu myrk né kröftug til að
maður vænti þess að finna leyndan galdur
undir yfirborði þeirra. — Það hefur verið
sagt að kvæði hætti að vera kvæði, týni
töfrum sínum, ef það geymi enga dul, sé
opið og öndvert strax við fyrstu sýn. Það
kann að vera rétt, en hitt er jafnóvænlegt
langlífi kvæða, ef þau eru gerð að huliðs-
hjúp um ekki neitt.
Þegar litið er í heild yfir ljóðmyndir
þessara 13 kvæða, bera þær vott um fágað-
an og mjúkofinn tón, líkan þeim, sem við
finnum í málverkum Sverris Haraldssonar,
og hefði verið gaman að sjá kverið skreytt
af honum. Það sem ég sakna í þessum
kvæðum eru átök, eldur, ég vil heyra
snarka í glóðunum undir þeirri deiglu sem
heimurinn, við öll, erum nú í. Það er eins
og ekkert hafi gerzt í aldarfjórðung. -— I
byggingu kvæðanna finnst mér stundum
ekki nógu miklar andstæður, þau vera of
samlit, ljóðmyndirnar of einhæfar sumar
hverjar, t. d. kemur orðið hvítur (eða af-
brigði af því) fyrir í meira en öðru hverju
kvæði, auga er notað í 4 fyrstu kvæðunum,
jrjó, mold, jörð og önnur tákn þess frum-
ræna og upprunalega eru einkennandi fyrir
ljóðin, þótt ekki takist alltaf að færa með
þeim ilm þess lífs, sem maður finnur í vit-
um sér úr plægðum akri eftir regnskúr í
maf.
Og hvernig hefur þá tekizt í þessum
kvæðum að reiða fram frelsisþrána, ástina
á fegurðinni, ástina á manninum, lotning-
una fyrir lífinu? Ef til vill ekki sem skyldi,
ekki vegna þess að E. B. eigi ekki þá dýru
strengi í brjóstinu, svo sannarlega veit ég,
að hann á þá, heldur vegna hins að sláttur
hans hefur daprazt um stund af brigðum
þeirra vona, sem hann bar um nýjan og
fegurri heim. Kvæðin fá ekki leynt því, að
hann er í leit að staðfestingu og réttlæt-
ingu þess trausts, sem hann vill geta borið
til mannsins og lífsins og af sömu sökum
er hann enn í leit að ljóðformi er hæfi
þeirri trú.
Þessi 13 kvæði E. B. held ég séu þátta-
skil í syrpu hans, aðeins forleikur þess, er
hann gengur „af nýju í leikinn" til að:
gera fley úr liljublaði
hlaða rúm þess trú og vonum
ýta fari voru úr sandi
sjá það borið óskavindi
alls sem er og lifað hefur
móti deginum er kemur
þegar stjarnan rauða kviknar
og vér göngum sigurglaðir
veginn fram í vöku bræður.
Rögnvaldur Finnbogason.
Lú Hsun:
Mannabörn
Fimm sögur. Halldór Stefánsson
sneri úr ensku.
Heimskringla, MCMLVII.
rauninni er það bókmenntaviðburður,
að út skuli vera komin á íslenzku „Sjálf
sagan af Ah Q“ ásamt fjórum öðrum sögum
snillingsins Lú Hsuns. Þessi yfirlætislausa
litla bók opnar íslenzkum lesendum nýjan
heim; fjarlægt umhverfi, ævafornt menn-
ingarþjóðfélag á niðurlægingartíma þess,
og þó framar öllu öðru: kreddubundinn
hugsunarhátt kínverskan, sem engu að síð-
ur er í meginatriðum sameiginlegur öllu
mannkyni, hvar á jörðu sem er. Við lestur
þessarar bókar finnum við betur en nokkru
sinni, hve mikils við höfum hingað til farið
á mis, þar sem eru kínverskar bókmenntir
að fomu og nýju. Því að heita má, að ekk-
ert hafi fram til þessa verið þýtt af þeim á
íslenzku, utan „Bókin um Veginn“, fáein
ævintýri og reytingur af ljóðum. Varla þarf
að taka það fram, að þær fimm sögur, sem
hér um ræðir, em hver annarri betri og
skemmtilegar aflestrar. Höfundur þeirra
301