Tímarit Máls og menningar - 01.09.1967, Blaðsíða 11

Og Kristján dregur í nýjustu bók
sinni upp sjálfsmynd á þessa leið:
Sjáir þú í myrkriS mæna
mann, sem greinir engan veg,
þreytulotinn, þöglan, einan.
Það er ég.
En þó að skáldinu þyki í svip veru-
leikinn myrkur að horfast í augu við
er gleðin önnur meginuppspretta
ljóSa hans, og þær systur, sorg og
gleSi, munu í sameiningu glæSa ljóS
hans enn skærari loga, og eftir lestur
síSustu IjóSabókar hans, þar sem
skáldiS heldur dómsdag yfir sjálfum
sér, segir mér svo hugur um aS Kristj-
án eigi sín heztu ljóS óort.
Fagur er dalur eftir Matthías Jo-
hannessen. Hér er höfundur af öSr-
um uppruna og annarri gerS en skáld-
in aS framan. Hann er höfuSstaSar-
barn af kynslóS meS frjálsræSi til aS
taka létt á hlutunum og veröldina
ekki of hátíSlega, og sú ást sem hann
leggur viS náttúru landsins er gests-
ins sem kominn er í sumardvöl til aS
njóta hennar, leita huganum hress-
ingar, en á ekki líf sitt bundiS henni
í blíSu og stríSu. IJti í náttúrunni í
góSri fylgd meS stúlkunni sinni og
vorinu sér þessi frjálsi gestur margt
meS ferskum augum og fögnuSur
hans er innilegur, eins og kvæSaflokk-
urinn 0, þetta vor ber meS sér. Hann
gefur hugkvæmni sinni frjálsan leik,
lætur voriS streyma til sín og vekja
Islenzk Ijóðagerð 1966
sjálfkrafa söng í hrjósti og hver
gleSibylgjan vekur aSra:
Landið vaknar,
lieiðin gáir til veðurs,
hlustar: flýgur ný gleði
úr brjósti okkar —
fljúga ungar úr hreiðri —
I öSrum kvæSaflokki Hér slœr þitt
hjarta, land heitir fyrsta kvæSiS
Fögnuður, Hka um vorkomuna, sí-
gildu yrkisefni gefin fersk mynd, og
ljóSiS endar á þessari góSu hend-
ingu, svo einfaldri:
Þér leggst á hverju vori eitthvað til.
ÞaS er rímaS eins og öll kvæSin í
þessum flokki og sýnir hve Matthíasi
er létt um aS yrkja í hefSbundnu
formi, þegar hann vill svo viS hafa.
En þarna sést líka hve varasamt er aS
hætta sér á slóSir Jónasar og ekki
rétt aS taka sér nafn hans, fremur en
guSs, of gálauslega í munn. AS öSru
leyti er bókin öll meS lausum háttum,
nema upphafskvæSi hennar: Stúlka
með brún augu:
Þú varst sá dagur — ung með augu brún
og árdagsblæ um sumargróin tún
og grasið var mín ást, mín ást til þín.
Eg er þitt ljóð og þú ert stúlkan mín.
Bókin hefst meS Sálmurn á atóm-
öld, 49 alls, og eru eins konar causerie
eSa létt hjal viS guS um nálægS hans
og kærleika, meS hversdagslegum