Tímarit Máls og menningar - 01.09.1967, Síða 12

Tímarit Máls og menningar
dæmum, eins og farið sé eftir boð-
orði síra Arna Þórarinssonar, að það
þýði ekkert að tala við Guð eins og
skynsaman mann, heldur eins og
barn eða hreinan óvita. Eflaust er
ekki til annars ætlazt en „sálmarnir“
séu gamansemi og því verður ekki
neitað að létt er slegið á strengina
og einn blær yfir öllu og stundum
skemmtilega einfaldar samlíkingar
og einstaka fallegt kvæði (XXVII.
sálmur), en alltof víða bláþráðótt
spunnið, svo að smekkvísin deyr út.
Og stendur ekki í helgum fræðum að
eigi skuli leggja nafn guðs við hé-
góma? En Matthías segir á einum
stað skemmtilega um Ijóð sín:
Eg opna hjarta mitt,
þetta innmúraða búr ljóða minna
og sendi þau eins og fugla
út meðal fólksins —
veit að sum þeirra
eiga í vök að verjast
eins og snjótittlingarnir
í hvítu kófi janúarbyljanna.
Onnur skipta sér niður á bæina
eins og hrafninn.
Síðasti flokkurinn í bókinni nefn-
ist Friðsamleg sambúð, þar sem haf-
ið sjálft og tímans haf og hætturnar
á þeim höfum, skerin sem steytt er á
sífelldlega, er haft fyrir augum í einu,
vissulega skáldlegt yrkisefni, ef fast
væri á því tekið, en verður lítið ann-
að en hljóðbær straumur orða, án
dýpri kenndar, og á straumnum sjást
á lauslegu reki ógnleg nútímatákn, at-
ómsprengja, eldflaugar, slitin úr
tengslum við merkingu sína, óraun-
veruleg, svo að eftir er loftkennd
fílósófía sem engan snertir. Þó er
eins og leynist einhver grunur um
hættur sem geti verið alvarlegar, og
vakið hefur þessar hugleiðingar, og
gefur hugboð um að skáldið eigi eftir
að skynja veruleikann dýpra. En höf-
undur nýtur sín hvergi frjálslega
nema í gleði yfir náttúrunni.
/ mannabyggð eftir Böðvar Guð-
mundsson. Þetta unga skáld hefur
gefið út eina ljóðabók áður, Aust-
an Elivoga (1964). Hún bar með sér
vandvirkni og þroskað málfar, en ef
dæma má eftir upphafskvæði henn-
ar, er eins og skáldinu hafi fundizt
að verki loknu, að hann hafi siglt þar
fremur „ládauðan sjó“, en kvæðið
hefst svona:
Nú heyri ég loksins brimið reiðri raust
rífast við dumban klett, heyri skyggða voga
lifna og brjóta lognmollunnar fjötur.
Og þetta gætu einmitt verið einkunn-
arorð hinnar nýju bókar, I manna-
byggð. Skáldið er komið í upp-
reisnarham, skap hans tekið að ólga,
meiri æskubragur á kvæðunum en
áður, meiri tilbreytni og hljómur í
röddinni, en sinnt minna um vand-
virkni hvað þá nostur við formið,
lausir hættir, málfarið hispurslaust
106