Tímarit Máls og menningar - 01.09.1967, Qupperneq 40

Tímarit Máls og menningar
Lögreglumaður gegnir því engu; kveðst að vísu ekki mundu standa í gegn
því að ég hefði búsetu í bænum, skoðaði forn dýrðarhús eða ríslaði við let-
ur; mér væri guðvelkomið að tala við tyrkneska menn og jafnvel spyrja þá
að merkilegum orðum, ef mig langaði endilega til að læra eitthvað. En á
Sirkassa og aðrar þessháttar þjóðir sé mér og öðrum útlendingum harðbann-
að að yrða, aukheldur frétta þá að þjóðlegum vísindum; þætti Tyrkjum og
bandamönnum þeirra ekki á það hættandi að kveikja í þessu fólki hugsjónir
og ættardramb. Hinu ljúgi ég að yfirvöld landsins hafi vitað um ferðir mínar
og liðsinnt mér.
Ég tek nú að ýfast, dreg upp úr föggum mínum bréf og skilríki til sann-
indamerkis um mál mitt, og reyni að þæfa í móti; segist illa sjá hvaða ó-
gagn landstj órninni geti orðið að forvitni minni um tungumál nokkurra af-
dalabænda, löghollra borgara. Aftur á móti myndi sumum mönnum þykja
fróðleg tíðindi ef ég færi nú vestur í heim og hermdi frá erindislokum mín-
um. Og altént hefði þó amtmanni, hæstbjóðanda héraðsins, ekki fundizt nema
gaman að þessum sýslum mínum.
Lögreglumaður situr stundarkorn eins og úti á þekju, hleypur síðan á
fætur, rekur hnefann í borðið og hrópar framan í mig: — Hér er það ég
sem ræð hvaða vísindi eru stunduð.
Og nú bregður svo við að allt þetta hjálpsama fólk sem hefur liðsinnt mér
við livað eina, það vill nú ekki lengur við mig kannast. Amtmannsfulltrúinn
er á einlægum ráðstefnum, síðan er hann búinn að fá í magann, loks fer
hann norður í Trapezúnt á baðstað. Forstöðukona menntamáladeildar ut-
anríkisráðuneytisins í Ankýru, manngæzkan sjálf, segir ekki nema það var
og og ekkí, og spyr hvort mér finnist ekki gaman að Hettítum. Og konsúll Is-
lands í Miklagarði, eini fulltrúi þessarar lýðveldisnefnu í landinu, sem hafði
tekið mér með mikilli blíðu í austurförinni fyrir nokkrum vikum, borið mér
sérbett við þorstanum og mælt á tungu hinna ódauðlegu guða, hann býður
mér nú ekki sæti framar, talar ensku eins og annar ótíndur kaupahéðinn af
Vesturlöndum, og ég má fara jafnþyrstur út og ég kom inn; kveður mig þó að
skilnaði svofelldum orðum:
— Forseti landsins gæti ekki hjálpað yður þó hann vildi.
Sívas, Miklagarði í júlí 1966.
134