Tímarit Máls og menningar - 01.09.1967, Síða 45

var of þreytandi til lengdar, svo að
hann lagði spegilinn frá sér til að
hvíla sig og tók hann nokkru síðar
og hélt nokkuð fast um hann. En
hvað ég vildi sagt hafa? Já, það er
þetta með næstu hrinu, bæj arstj órnar-
kosníngarnar. Það held ég verði vind-
öld í lagi! Ákveðinn að halda fast við
íþróttamálin. Enginn hefur enn vakið
athygli á nýtískuþörfum íþróttanna.
(Og eins og klerkur sagði þá eru þess-
ir íþróttamenn og hafa alltaf verið
þannig artaðir að þeir láta sig ekki
svo miklu varða stjórnmál, sauðir
góðir í þegnskap, og; nei: Þeir eru
ekki gefnir fyrir að gera moldveður
og stríðhugsa, en ánægjast með eitt
og annað og berjast ekki á hæl og
hnakka eins og sumir andskotar.
Góði hirðirinn veit fram fyrir nas-
irnar á sér. Ég er alltaf að reka mig
betur á það). Þeir eru svo uppveðr-
aðir og sprækir strákarnir, óðum á
kjörskrá þessi grey eða þegar á kjör-
skrá. Þetta er líka svo lífsglatt og
heilbrigt. Allir vilja þeir sparka. Ég
get nú ekki annað en brosað að þess-
um hamslausu vígamönnum! Skinn-
in litlu, rafmagnaðir í leggjunum,
hver kálfi stífur af hasa, ráða ekkert
við sig! Þetta er nú úngt og leikur
sér. Nei, það væri ekki ónýtt að ná
þeim. Halda að heimsveröldin fari
kúvendu ef þeir fá ekki íþróttahús til
að hamast í. Auðvitað verður maður
jafn fullur af móði og þeir. Segjast
ekki geta lifað ef ekki leyfist að
/ dropatali
klambrað verði saman einhverjum
skúr yfir þá, hvernig svo sem úr slitn-
ar. Tjallabraggi betra en ekki neitt.
Þau eru svo lítilþæg þessi skinn; bara
þeir fái að sparka, það er þeirra ær
og kýr. (Það er hann Eiríkur pabbi
.. . sem hefur gert þetta fyrir íþrótta-
menníngu staðarins mamma .. .)
Já, auðvitað verður maður að
spjalla við þá, láta sjá sig í hópnum,
æsa litlu krílin þar til kálfarnir verða
stífir af tryllíngi. 0 ó ó, ég get nú
ekki annað en hlegið, sagði hann við
spegilinn, en hló ekki hátt.
Allt í einu hljóp í brúnir hans, og
í þessum svifum. mjög sviplega,
spratt hann á fætur og hélt um speg-
ilinn og settist niður og brýndi raust-
ina. Svo er að tala fast! Hraust og
fögur æska! Táp og fjör og frískir
menn ! Úlfaþyt ur í herbúðum komm-
únista! Bolsar bíta sínum ódámslegu
jöxlum í skjaldarrendur!
Ó ó! Þetta á við mig! Stormar á
lífsins ólgusjó. Ástand enn er til.
Aldrei mun það hverfa, ónei.
Held þeir mættu finna fyrir því,
sagði hann og horfði fast í spegilinn.
Sjálfstæðisþor! Maður með eld í
lund! Gustur. Gustmikilleiki. Val-
hallarstrángleikagustur. Víkingaald-
arstóreflismennskudáðríki!
Það yrði ekki mikið úr einstak-
língsframtakinu ef bolsinn fengi að
ráða, ef þeir færu (af tómri fordild
auðvitað, hvað annað?) að láta bæ-
inn dengja fé í togara. Hver veit
139