Tímarit Máls og menningar - 01.10.1970, Side 30

Tímarit Máls og mcnningar
hafði meiri áhyggjur af buxunum, og þá kom þetta gamalkunna í viðureign-
inni við „Mína konu“ sem enginn reyndar sá eða heyrði, hélt hún ... „011
höfum við hömin verið“ og horfði á þá út um gluggann með aðdáun.
„Kartnir eru þeir, strákarnir, ekki stærri bógar, og kattliðugir.“
Svona var „Pabbi sálugi“.
„Pabba sáluga“ þekktum við mæta vel. Afi var, aftur á móti dálítið þoku-
kennd persóna, en minntist einhver á hann, afgreiddi hún hann með „já
blessaður“.
Amma gat aldrei abnennilega komizt yfir það, að forfeður „Minnar konu“
höfðu aldrei verið á sætrjám, eins og hennar.
Skútukallar voru ekki „hermenn drottins“, en trollara meðtók hún aldrei.
Sjálf krækti hún sér í „utanbúðarmann“, sem annaðhvort var. Þær sáust,
hárflétturnar hennar glóbjörtu, niður á stakk, uppnældar ... „Mín kona“
fékk nokkrum sinnum að heyra það.
Minnarkonumenn voru handverksmenn, allar götur aftur í Innréttingar,
kaðlarar, sútarar, beykirar, rokkasmiðir, steinsmiðir, klænsmiðir, drifsmiðir.
Forfeðravitleysuna hafði amma úr vini sínum erkienglinum.
Banghagir voru þeir minnarkonumenn, en óráðsían vildi vera þeim fylgi-
spök, mörgum. Ekki svo að skilja að „Mín kona“, mikil ósköp ..., en allir
vissu að faðir hennar átti ekki bót fyrir rassinn á sér, þó snikkari væri.
„Pabbi sálugi“ var aftur á móti ráðdeildarmaður, vargur til vinnu, og
eftirsóttur á skúturnar hjá gamla Geir, þó kiominn væri til ára sinna.
Þið haldið kannski að „Góða stelpan“ hennar ömmu, hafi alltaf verið
góða stelpan, en hún var ekki alltaf góða stelpan. Hún var ekki góða stelpan
þegar hún sagði, Amma tramma skítaramma, og hljóp út. Amma varð dá-
lítið strömm í framan. „Þetta hefur stelpan fyrir handan kennt henni.“ En
stelpan fyrir handan kenndi henni það ekkert, sem á enga ömmu, ekki einu
sinni pabba. Þó tók út yfir, einu sinni þegar amma var heima. Þá stillti
„Góða stelpan“ sér upp fyrir framan hana eins og engill: „Hvenær ætlarðu
að fara að deyja amma?“
„Mín kona“ varð að kleinu. „Forsjónin“ varð spinnigal í framan, og
liorfði svo skrýtilega á hana. Amma er nefnilega mamma hans.
Sú sem ekki hrökk upp af klakknum, var gamla mín. Amma er dama. Hún
heyrir bara það sem hún vill heyra. „Hvað eruð þið að gera inni í þessu
indæla veðri.“ Við hlupum út í valhopp.
Næst þegar hún birtist, spurði hún eftir vondu stelpunni. Vonda stelpan
var ekki heima, bara „Góða stelpan“, og þær fóru í rass og rófu. Amma náði
124