Tímarit Máls og menningar - 01.10.1970, Blaðsíða 67

SnjómokstUT
baldi: í Hjálpræðishernum! Það hefur þá verið eitthvað heilagt!
líkafrón fyrtist: Heilagt? Ójá! Það var það! Það var okkur báðum heilagt!
En það skilja þeir ekki sem ekkert er heilagt!
baldi: Svona. Farðu nú ekki að reiðast strax!
líkafrón mokar og anzar ekki.
baldi : Þú manst, hvað við höfum talað um?
líkafrón : Ójá, ég man það! Ef þá nokkuð er að marka þig!
baldi : Ég meinti ekkert illt með þessu sem ég sagði.
líkafrón: Það getur verið.
BALDI: Við skulum ekki fara að verða vondir útaf smámunum!
LÍKAFRÓN þegir.
baldi : Okkur þarf ekki að koma neitt illa saman!
líkafrón : Nei, kaimski ekki.
BALDI: Þú mátt trúa því, að ég meinti ekkert illt með þessu!
líkafrón : Jæj a þá.
Þögn.
BALDI: Hvernig fór þetta svo? Með þig og stúlkuna?
líkafrón: Fór?
baldi: Ég meina, hvað gerðist svo á milli ykkar?
líkafrón: Ja, gerðist...
baldi : Gerðist þá ekkert?
líkafrón: Það gerðist sosum allt og ekki neitt — svona eftir því, hvernig á
það er litið. Við vorum þarna saman ...
Baldi: Hvemig?
LÍkafrÓN: Mér fannst blessun að vita af henni í salnum í hvert skipti sem
ég gekk fram að iðrunarþrepinu.
baldi ákafur: Ekkert meira?
líkafrón tortrygginn: Hvað áttu við?
baldi: Hvemig var hún?
LÍkafrón stuttlega: Var?
baldi: í útliti?
líkafrón drœmt: í útliti... Eftir stutta umhugsun. Hún var falleg!
BALDI: Hvernig falleg?
LÍKAFRÓN meS hlýju: Hún var eins og tært, uppljómað vatn ... eins og þegar
sólin skín í gegnum það.
baldi vonsvikinn: Ekkert öðruvísi?
líkafrón: Nei. Það held ég ekki. Þetta er það sem ég man.
11TMM
161