Tímarit Máls og menningar - 01.12.1971, Qupperneq 55

Kafli út skáldsögunni Watt
honum til baka. Hann er að lagfæra brúsana, sagði Vöttur. Eða kannski er
það refsing fyrir óhlýðni, eða vanrækslu.
Vöttur sat með bakið í átt að eimvagninum, sem hafði nú hitað sig upp
og dró halarófu af vögnum burt af stööinni. Vöttur kaus þegar í stað að snúa
baki að ákvörðunarstaönum.
En hann var ekki kominn langt þegar honum fannst horft á sig, leit upp og
sá að stórvaxinn herramaður sat í horninu lengst frá. Herramaður þessi var
með fæturna uppá trébekknum fyrir framan sig, og með hendurnar í frakka-
vösunum. Klefinn var þá ekki eins mannlaus og Vöttur hafði upphaflega
ætlað.
Ég heiti Spíró, sagði herramaðurinn.
Hér var þá loksins skynsamur maður. Hann byrjaði á grundvallaratriðinu
og myndi svo taka fyrir minniháttar atriðin hvert eftir annaö á reglubund-
inn hátt. Vöttur brosti.
Ekki þannig meint, sagði hr. Spíró.
Hér má bæta við, að bros Vattar hafði einnig þau einkenni, að sjaldan kom
aðeins eitt bros, heldur fylgdi annað rétt á eftir, að vísu daufara. AS því leyti
líktist það prumpi. Stundum kom jafnvel fyrir, að hið þriðja, mjög snöggt og
óverulegt, varð að koma áður en andlitið náði að falla aftur í réttar skorður.
Þetta var þó sjaldgæft. Og langur tími mun nú líða þangað til Vöttur brosir
á ný, nema eitthvað mjög óvænt komi uppá, og valdi honum ónæði.
Vinir mínir kalla mig sauð, sagði hr. Spíró, ég er svo hress og kátur.
S-A-U-Ð. Rímar á móti frauð.
Hr. Spíró hafði fengiö sér í glas, en þó í hófi.
Ég ritstýri Crux, alþýðlega kaþólska mánaöarritinu. Við borgum ekki þeim
sem leggja til efnið, en þeir njóta góðs af því á annan hátt. Auglýsingar okk-
ar eru stórkostlegar. Við erum þó allavega ekki á kúpunni. Verðlaunagetraun-
ir okkar eru mjög sniðugar. Tímarnir eru erfiðir, vatnsbland í öllum bikurum.
Af trúarlegum toga, þær gera meira gott en illt. Til dæmis: Takið hina
fimmtán stafi Fjölskyldunnar Heilögu og búið til spurningu og svar. Vinn-
ingslausnin: Ó pissum, séra E.? Eöa: Skýrið frá: Sœringu, bannfœringu,
bölvun og endanlegri afmán Cómóálanna, Beaune-hurebera, Lyon-rottanna,
Macon-sniglanna, Cómó-ánamaðkanna, Lusanne-blóðsuganna og Valenzíu-
púpanna.
Nú þutu akrarnir hjá, limgeröin og skurðirnir, draugalegir í lestarljósun-
um, eða virtust gera það, því raunverulega var það lestin sem hreyfðist, yfir
land að eilífu kyrrt.
245