Tímarit Máls og menningar - 01.07.1976, Side 67

Maður rósarinnar
inn fullvissað hann um, að hann uppfyllti óskina, án þess að hreyfa sig úr
stað. Það skipti því engu máli um hvað var beðið, maðurinn gæti ekki
fært honum neitt, þegar til kastanna kæmi.
Taktu nú eftir, sagði Espínoza að lokum. Það hefur verið gróðursetmr
rósarunni með rósum í dumbrauðum afar fögrum lit í garði nunnanna af
reglu heilagrar Klöru í Santíago, rétt við vegginn sem snýr út að Alameda.
Þarna er enginn annar runni af þessari einstöku tegund... Og nú langar
mig til að þú færir mér eina rós.
Sá sem hélt sig vera galdramann hreyfði hvorki mótbárum vegna stað-
arins, þar sem rósin óx, né kvartaði undan fjarlægðinni. Hann spurði ein-
ungis:
Er auðvelt að slíta hana, sé klifrað yfir múrvegginn?
Afar auðvelt. Rósin er í seilings fjarlægð.
Agætt. Segið mér þá, er til eitthvert herbergi hér í klaustrinu með að-
eins einum dyrum?
Þau eru mörg.
Leiðið mig í einhvern klefann.
Faðir Espínoza reis úr sæti. Bros lék um varir hans. Ævintýrið var orðið
að einkennilega skemmtilegum leik, sem minnti munkinn á vissan hátt á
æskuleiki. Hann fylgdi manninum úr garðinum og leiddi í næsta, þar sem
klefarnir voru. Espínoza bauð manninum inn í sinn eigin klefa. Þetta var
herbergi af meðalstærð með þykkum veggjum. Þarna var einn gluggi og
einar dyr. Sverar smíðajárnstengur voru fyrir glugganum og á hurðinni
traust læsing. Þarna var rúm, stórt borð, tvær helgimyndir og kross, föt
og hlutir.
Gangtu í bæinn.
Maðurinn fór inn. Hreyfingar hans voru ákveðnar og frjálsmannlegar.
Maðurinn virtist vera einkar öruggur með sjálfan sig.
Hentar þér staðurinn?
Hann er góður.
Segðu mér, hvað þarf að gera.
Hvað er klukkan, í fyrsta lagi?
Hálf fjögur.
Maðurinn var hugsi um stund, síðan sagði hann:
Þér báðuð mig að færa yður rós úr garði nunnanna af reglu heilagrar
Klöru í Santíago, og ég mun færa yður hana innan klukkustundar. Eg verð
að vera hér einn inni, til þess að svo megi takast. Þér farið út, læsið dyr-
11 TSIM
161