Tímarit Máls og menningar - 01.07.1976, Blaðsíða 68

Tímarit Máls og menningar
unum með lykli og takið hann með yður. Komið ekki aftur fyrr en ná-
kvæmlega ein klukkustund er liðin. Þegar þér opnið dyrnar, klukkan hálf
fimm, færi ég yður það sem þér báðuð mig um.
Faðir Espínoza samþykkti þetta með þögn og höfuðhneigingu. Hann
var orðinn áhyggjufullur. Leikurinn hafði snúist upp í að vera bæði at-
hyglisverður og leyndardómsfullur, og öryggið í orðum og æði mannsins
verkaði á munkinn eins og góðlátleg lítilsvirðing.
Espínoza leit rannsakandi um allan klefann, áður en hann fór. Erfitt
yrði að komast út, eftir að dyrunum hefði verið læst. Og hvað ynnist, þótt
manninum tækist það? Engin leið var að búa til rós með lit og lögun,
sem hann hafði aldrei séð. Auk þess ætlaði munkurinn að standa á verði
um klefann þessa klukkusmnd. Hér var ekki hægt að hafa nein brögð í
tafli.
Maðurinn stóð brosandi við dyrnar og beið þess að guðsmaðurinn drægi
sig í hlé.
Faðir Espínoza fór út, læsti dyrunum með lykli, gekk úr skugga um að
vandlega væri læst, stakk lyklinum í vasann og hóf rölt í rólegheitum.
Hann fór einn hring um garðinn, síðan annan, og hinn þriðja. Mínút-
urnar liðu hægt, drötmðust áfram. Aldrei höfðu sextíu mínúmr klukku-
stundarinnar liðið eins hægt og nú. Faðir Espínoza var einkar rólegur í
upphafi. Þetta gat ekki tekist. Hann lyki upp dyrunum, þegar tíminn væri
útmnninn, sem maðurinn setti, og mundi hitta hann nákvæmlega eins og
hann hafði skilið við hann. Maðurinn héldi í hendinni hvorki á rósinni
góðu né nokkru öðm, sem líktist henni. Og þá færi hann að reyna að
afsaka sig með einhverjum undanslætti. Síðan ætlaði hann að halda dá-
lítinn ræðustúf yfir manninum, og um leið yrði málið útkljáð. A því lék
enginn vafi. En meðan hann gekk hvarflaði að honum spurning:
Hvað ætli maðurinn hafi fyrir stafni?
Spurningin vakti ugg. Maðurinn hlaut að vera að gera eitthvað, ein-
hverja tilraun. En hvaða tilraun? Ahyggjur munksins fóru vaxandi. Skyldi
maðurinn vera með einhver vélabrögð við hann í einhverjum sérstökum
tilgangi? Espínoza nam staðar á göngunni, reyndi örskamma stund að
komast að einhverri niðurstöðu og rifjaði upp fyrir sér orð og útlit manns-
ins. Kannski var þetta geðveikur maður. Augu hans höfðu brunnið, þau
skinu, og framkoman var frjálsmannleg og einhvern veginn ómeðvituð,
tilgangur hans ...
Espínoza stikaði þvert yfir garðinn og fór eftir ganginum þangað sem
162