Tímarit Máls og menningar - 01.07.1976, Blaðsíða 69

Aíaður rósarinnar
klefinn var. Hann spígsporaði fyrir framan lokaðar dyrnar. Hvað ætli
maðurinn sé að gera? Hann nam staðar við dyrnar á rápinu. Ekkert heyrð-
ist, hvorki raddir, fótatak né annað hljóð. Hann gekk fast að hurðinni og
lagði eyrað að skráargatinu. Sama þögnin. Hann hélt röltinu áfram, áhyggj-
urnar uxu smám saman og skelfingin jókst. Hann var stöðugt að stytta
gönguna, og að síðustu vék hann aðeins fimm eða sex skref frá dyrunum.
Að lokum stóð hann grafkyrr við hurðina. Hann gat einhvern veginn ekki
slitið sig frá dyrunum. Þessi andlega spenna varð að taka sem fyrst enda.
Ef maðurinn mælti hvorki orð af munni né kvartaði eða gengi um gólf,
var það augljóst merki þess að hann gerði ekki nokkurn skapaðan hlut,
og þá yrði árangurinn enginn. Espínoza ákvað að opna dyrnar áður en
umsamin klukkusmnd rynni út. Ætlun hans var að koma að manninum
óvörum, þá yrði sigur hans sjálfs alger. Espínoza leit á úrið. Enn vantaði
tutmgu og fimm mínútur áður en klukkan yrði hálf fimm. Espínoza lagði
eyrað afmr að skráargatinu, áður en hann opnaði. Ekkert hljóð heyrðist.
Hann leitaði að lyklinum í vösunum og sneri honum hljóðlaust, þegar
hann stakk honum í gatið. Dyrnar lukust upp hávaðalaust.
Munkurinn Espínoza leit inn og sá að maðurinn hvorki sat né stóð.
Hann lá endilangur á borðinu, hreyfingarlaus, og sneri iljum að dyrunum.
Þessi óvænta framkoma kom Espínoza á óvart. Hvers vegna lá maður-
inn í þessum stellingum? Hann steig fram eitt skref og horfði forvitinn
og óttasleginn á líkamann á borðinu. Maðurinn bærði ekki á sér. Hann
hafði eflaust ekki veitt nærveru munksins neina athygli. Kannski svaf
hann. Kannski var hann dáinn... Espínoza gekk skrefi nær, og þá sá
hann dálítið sem gerði hann jafn stirðan og líkamann á borðinu. Það vant-
aði höfuðið á manninn.
Faðir Espíoza horfði á manninn fölur og fannst eins og angistin lamaði
hann, starði á hann skilningslausum augum og köldum svita sló út um
hann allan. Munkurinn beitti sig hörku og hélt áfram, uns hann stóð fyrir
framan brjóst mannsins. Hann leit á gólfið, leitaði að höfðinu, sem vantaði,
en þar fannst ekkert, ekki einu sinni blóðsletmr. Espínoza færði sig að
höfuðlausum hálsinum, liðlega skornum en í raun og veru ósærðum. Hægt
var að sjá rauða vöðvana og slátt æðanna. Beinin voru hvít, hrein, og heitt
rautt blóð ólgaði í æðunum, án þess það rynni út, fyrir kraft einhvers
hulins afls.
Faðir Espínoza rétti úr sér. Hann leit snöggt í kringum sig og gáði að
einhverjum ummerkjum, einhverju tákni, einhverju sem gæti fært sönnur
163