Tímarit Máls og menningar - 01.07.1976, Síða 100

Tímarit Máls og menningar
Starfsreglur stjórnarstofnana eru
vissulega ekki einhlítar til þess, að allt
sé með felldu um stjórnarhætti, en ættu
þó fremur að stuðla að því. Það þarf því
engan að undra, þótt stjórnmálamenn,
sem líta á fyrirgreiðsluna sem æðsta
hlutverk sitt, telji ekki mikla þörf á að
fara eftir almennum föstum starfsregl-
um; klíkufundurinn og skúmaskotið er
þeirra vettvangur. Hitt kemur þó á
óvart, að nú skuli svo komið, að ekki
sé einu sinni talin þörf á að láta líta
svo út sem farið sé eftir þeim starfs-
reglum, sem lög bjóða, þannig að stjórn-
arhættir séu a. m. k. á ytra borði sléttir
og felldir."
Aðan var minnzt á að furðulegt mætti
telja að samningurinn skyldi ekki hafa
verið gerður löngu fyrr en raun varð á.
Þess er þá að gæta að almenningsálitið
var erfitt viðureignar, og fruntaskapur
Breta bætti ekki úr skák. En raunar
hafði Sjálfstæðisflokkurinn leikið sér
heldur óvarlega að eldinum, og er það
nærri grátbrosleg saga. Eftir að Sjálf-
stæðisflokkurinn hafði þæfzt fyrir út-
færslunni í 50 mílur í tíð vinstristjórn-
arinnar svonefndu, sá hann sitt óvænna
og gerði að stefnumáli sínu — ekki að
styðja stjórnina í baráttunni fyrir 50-
mílna landhelgi — heldur að stækka
landhelgina hið fyrsta í 200 mílur.
Síðan neri flokkurinn þáverandi stjórn
um nasir að hún væri hugdeig og lítil-
þæg í landhelgismálum. Með þessu
móti varð Sjálfstæðisflokkurinn hinn
eini sanni landhelgisflokkur, 50 míl-
urnar urðu smáræði, og skipti svo sem
engu máli hvoru megin flokkurinn
hafði staðið í rimmunni út af þvílíku
smáræði. Þessi „operation" Sjálfstæðis-
flokksins er einhver fífldjarfasta lýð-
skrumsaðferð í íslenzkri pólitík upp á
síðkastið. En sumir telja að hún hafi
bjargað flokknum þá. Þessi stórkostlegi
dulbúningur gerði úrtölur flokksins og
þæfing í landhelgismálinu 1972 að
fornaldarsögu.
En nú er „sigursamningur" við Breta
kominn í höfn. Þrátt fyrir sigurinn er
eins og einhverjir hafi hugsað að bezt
væri að gleyma þessu öllu og grafa það;
fá þjóðinni eitthvað annað að hugsa
um, eitthvað nógu stórkostlegt:
Um karbítverksmiðjur og peninga
Norðurlandabankans!
Um „olíuríkið ísland"! (Olía í jörð
á Melrakkasléttu, og nógir peningar í
boði bara fyrir leyfi til að leita að olíu-
lindunum.)
Og um sanngjarna þóknun frá Banda-
ríkjaher fyrir þær lóðir og lendur sem
hann hefur afnot af hér á landi. Meira
en nógir peningar!
Oþarfi að hafa áhyggjur af því þó
fiskimiðin verði uppurin eftir fáein ár,
og ríkið sé í rauninni gjaldþrota.
Ærum og færum
hinn arma af vegi!
ó. D.
194