Tímarit Máls og menningar - 01.03.1979, Blaðsíða 102

Tímarit Máls og menningar
lega átti hann ekki að gera neitt annað en ganga fram og aftur um versl-
unina og reyna að fylgjast með því að engu væri stolið.
— Það gerir ekkert til þótt fólk gruni að þú sért í eftirliti sagði Marinó,
því meiningin er jú að draga úr þessum þjófnaðarfaraldri sem geysar. En
sjáir þú einhvern stinga varningi inn á sig eða niður í tösku skaltu bíða
þar til viðkomandi er kominn framhjá kassanum og er á leiðinni út úr
búðinni. Þá skaltu stöðva hann og koma með hann inn á skrifstofu til
mín, því það er ég sem ákveð hvað gert verður í málinu. Og svo skaltu
aldrei stöðva neinn, nema þú sért hundrað prósent viss um, að viðkomandi
hafi stolið einhverju. Ef þú ert ekki viss, þá er betra að einhver sleppi með
eitthvert smáræði en að við förum að bera þjófnað upp á saklausa við-
skiftavini.
Með þessa menntun tók Guðni til starfa klukkan eitt.
Hann var að hugsa um þjófana sem höfðu lagt hendur á móður hans,
og það hlakkaði í honum við að vera kominn í aðstöðu til að ná sér ofur-
lítið niðri á þessari stétt manna.
Hann gekk fram og aftur um verslunina og gaut augunum í allar áttir.
Hvernig líta þjófar út?
Hvernig eru þeir í hátt?
Hvernig þekkir maður þjófa frá heiðarlegu fólki?
Hann ákvað að gera sér engan mannamun. Hann grunaði alla viðskifta-
vinina með tölu um að vera komnir í þeim erindagerðum að láta greipar
sópa um búðina.
Hann elti fólkið á röndum og njósnaði um það; gægðist fyrir horn eða
lá á hleri bakvið vöruhlaða. En allt kom fyrir ekki. Hann sá engan gera
neina tilraun til gripdeilda.
Eftir heilan klukkutíma var hann farinn að örvænta. Þetta yrði senni-
lega fyrsti og síðasti dagurinn hans sem þjófapassari. Það var dálaglegur
eftirlitsmaður sem lét þjófana stela öllu steini léttara fyrir framan nefið
á sér.
Klukkan var orðin tvö og hann hafði ekki orðið neins vísari.
Hann var sveittur í lófunum af æsingi. Hann stóð við borð, þar sem
vinnuföt voru í stöflum. Uppi í loftinu fyrir framan hann var spegill; aðal-
lega til þess að hugsanlegir búðarþjófar óttuðust að hægt væri að gefa
þeim gætur jafnvel þótt þeir sæju engan mann í nágrenni við sig. Hann
horfði í spegilinn.
Hann trúði ekki sínum eigin augum.
92