Tímarit Máls og menningar - 01.04.1984, Blaðsíða 78

Tímarit Máls og menningar
barn sem hefur fengið jólasveininn beini inn úr dyrunum, hugsar hann . . .
(65-66)
Til þess að ekkert fari á milli mála er greint frá því að andrúmsloftið minni
Jón á vændishús þar sem stúlkur koma fram og ganga um gólf áður en þeim
er fylgt á bak við þar sem þær leggjast út af og smeygja sér úr buxunum.
Imba í smiðjunni og systir hennar eru kynntar til sögu þar sem þær eru að
hefja för sína í leit að eiginmanni meðal hermannanna. Nú fyrst sjá þær
möguleika á því að geta lifað, það skiptir ekki máli hver hann er, bara að
hann vilji giftast þeim og flytja þær til Englands. Konur álíta sig geta orðið
að manni við það að verða herfang:
Það var hægt að giftast og verða manneskja og stríðsbrúður . . . (73)
Systir Imbu giftist en Imba ekki. Þegar Bandaríkjamenn koma finnst
henni sá kostur jafn góður og Bretarnir. En hjá þeim fær hún ekki heldur
ósk sína uppfyllta.
Lýsingin á Imbu er öll hin háðulegasta. Það er óspart gert grín að henni,
jafn útliti sem framkomu, einnig í lok sögunnar þegar niðurlæging hennar er
orðin algjör. Hún er með hverjum sem er og flakkar á milli kampa. I síðasta
skiptið sem hún kemur fyrir í sögunni liggur hún undir hermanni efst í
brekku fyrir ofan á; hermaðurinn hamast á henni dauðadrukkinn en gengur
illa, hann veltur við og við af henni niður brekkuna en kraflar sig alltaf upp
aftur uns hann veltur alla leið ofan í ána, þá er „eins og kalt baðið komi
honum til að átta sig“. Hann hraðar sér burt en Imba liggur eftir
. . . kyrr í skugganum af klettinum með kjólinn í göndli upp undir höku. Hún
reisir kreppt hnén, og digur lærin hafa fengið á sig bláan lit í kvöldkulinu. Það
er eins og hún bíði eftir nýjum manni. (228)
Kona skósmiðsins, sem hlýtur aldrei eigið nafn, nýtur þess að vera beitt
kynferðislegu ofbeldi. Þegar hermennirnir koma verða þeir hluti af hugsun
hennar og hún bíður eftir því að þeir noti hana. Dvalarstaður sendiboða
hersins er beint á móti húsi hennar, hún fylgist vel með þeim út um glugga,
heldur um leið sýningu á sjálfri sér, og hrífst af því sem hún sér:
Smám saman síga hvinurinn frá mótorhjólunum og umstang mannanna inn í
skilningarvit hennar, og það verður henni ástríða að virða þá fyrir sér. Þeir
eru einnig í draumum hennar, þar sem hún sefur . . . í kyrrðum sumarnætur-
innar. Stundum þegar hún situr við gluggann verður hún rök í nefi og munni
og full af nautn, og dynurinn af ferð sendiboðanna hríslast um hana og eykur
196