Tímarit Máls og menningar - 01.12.1984, Síða 27

Torquemada
Miguel Torga
Það er alltaf til ömurlegt nafn
í löngu lífi sérhverrar þjóðar,
nafn sem vill ekki verða
gleymsku að góðri bráð
en vekur ætíð athygli
þankans
og þjáningarinnar.
Ljóð ADOLFO CASAIS MONTEIRO (1908 — 1972) voru tíðum aðeins hljómfall
og háð, en ljúf ljóðræn tilfinning heillaði hann engu að síður, og eflaust var hún
dýpsta eðli hans, eðli sem er lokað inni í hinum rétta kassa ef hinn rétti kassi er þá til
í sálarlífi listamanna.
Monteiro var háskólakennari eins og flest portúgölsk skáld. Það er kannski
skýringin á því að ljóðlist þjóðarinnar hefur ekki kvatt enn heiðríkju hinna sígildu
mennta, til þess hún geti velt sér upp úr skýjafari yfirborðstilfinninganna eða leðju
hversdagslífsins, lífi nútímamannsins eins og sagt er.
I portúgalskri ljóðlist er af þessum ástæðum meira umburðarlyndi gagnvart lífinu
og atburðum þess en í ljóðlist iðnvæddra landa, þar sem maðurinn er andstæður
lífinu eins og það er. Þess vegna skellir nútímamaðurinn skuldinni á lífið, líkt og það
væri sjálfstæð heild óskyld manninum og ætti alla sökina á mistökum mannsins (sem
er ábyrgðarlaus enda fórnarlamb). Því er haldið fram að lífið sé ekki manninum
hliðhollt eða þægt. Er líf og maður þá tvennt ólíkt?
Kerti
Ég átti
vandlega læst
með lykli í kistli
kerti.
497