Tímarit Máls og menningar - 01.12.1984, Blaðsíða 49

Nútímaskáldskapur í lausu máli
hófi fagurleitt, en ótrúlegur máttur stafaði frá þeim — frá hinni freknóttu
ungmey með hálmkusk í hárinu og manninum; og það sást í hörund
hans gegnum fataleppana. Dauðinn og konungurinn gilti þau einu. Þau
elskuðu hvort annað. Þau höfðu dirfst að fara til lands sem konungurinn
hafði látið eyða svo hvorki lífsmark né vott af ást bæri fyrir augu
honum!
Konungurinn virti fyrir sér ungmennin, þögull dágóða stund, en benti
böðlinum síðan að grípa þau og færa á brott. Betlararnir brostu ilmandi
af grasi og jörð, og þegar þeir voru færðir burt litu þeir hvor til annars og
vissu ekki hvað var að gerast kringum þá — og þeir leiddust og horfðust í
augu.
Nóttin var niðdimm, og konungurinn fór upp á hallarsvalirnar.
Tætingsleg ský áþekk henglum úr rifnum teppum drógust um himininn.
Tréð sást illa í dimmunni þar sem betlararnir höfðu verið hengdir, en
þaðan barst kvein, kannski andlátskvein þeirra, og svo sáust einhverjir
ljósflekkir sem voru eflaust líkamir þeirra. Til lítils hafði verið að
konungurinn lét eyða landinu því lífið bærðist undir ösku þess. Jörðin
virtist vera í gerjun. Kliður heyrðist. Engu var líkara en trén töluðust
við! Vatnið masaði og hvarf inn í æðar jarðarinnar. Var konungurinn þá
ekki búinn að láta þurrka upp alla brunna? Raddir og fleiri raddir
heyrðust í dimmunni, lág rödd og lítillát frá trjám alþöktum laufi, og
vindurinn þaut í hverju tré á fætur öðru. . . Hafði konungurinn ekki
látið þagga niður í trjánum um allan aldur? Því miður. . . Og dýpra og
lengra úti í hinu glórulausa næturmyrkri hvíslaði lífið líkt og konungur-
inn hefði ekki skipað svo fyrir að lífið skyldi vera kramið! . . Næturlangt
hallaði konungurinn sér að veggnum í þungum þönkum. Skýin þutu
fram hjá og krunkið í hröfnunum lamaði konunginn. . . Hvers vegna gat
hann ekki líka orðið að eplatré, að betlara eða að ryki? Eða breytt
þrautum í gleði? Eða drukkið í sig sólarljósið dreginn áfram af lífinu? Ó!
Hvílíkt var hatrið sem hann bar í brjósti til æskunnar, blíðunnar og
hinna ungu vara sem kyssast!
Honum var bara kært hið þurra og greinastýfða tré, hið ógnþrungna
tré ríkis hans sem var notað í stað gálga.
Konungurinn beið morguns, starandi á hina dapurlegu gríðarstóru
þúst sem var svört eins og þær dökku hugsanir sem hann fléttaði saman
og voru jafn þurrar og sál hans sjálfs, þúst hins risavaxna trés sem tók að
sér hlutverk gálgans. . . A fjallstindana fór nú að slá roða, þeir urðu
fjólubláir og trén blánuðu og gálginn sem gleypti í sig birtuna og gnæfði
519