Tímarit Máls og menningar - 01.12.1984, Blaðsíða 82

Tímarit Máls og menningar
Félagar, ég er engin bleyða! hrópa ég, heldur andvígur tilgangslausum
hetjudáðum, vegna þess. . .
Mér tekst ekki að ljúka setningunni. Skyndilegt hríðskotabyssugelt
rýfur nóttina. Bændurnir horfast í augu.
Vélófreskjurnar halda áfram að gelta úti í nóttinni. Stundum er eins og
vefur sé sleginn þunglega, í önnur skipti er þetta áþekkt ólmum stormi í
nöktum giljadrögum. Bekkurinn undir okkur titrar við sprengingu, svo
og hreysið og jörðin undir fótum okkar. Ný sprenging. Onnur og
önnur. Mennirnir grípa ósjálfrátt til byssa sinna. I augum sumra er ótti
og spurn þar sem áður var kyrrð.
Handsprengjur, muldrar Kristófer drungalega. Handsprengjur og
hríðskotabyssur.
Einhver klórar í dyrnar. Allir snúast til varnar, og þá heyrist sagt
veikum rómi:
Opnið! Þetta er ég. . . Franco. . .
Inn kom piltkorn ólmur í augunum:
Þjóðvarðliðið er á leiðinni, sagði hann spenntur. Þeir eru á leiðinni
upp eftir og fara í hús og skjóta á allt og alla.
Nóttin var sundurskotin, ég greindi hvað voru handsprengjuhvellir,
og hríðskotabyssurnar nálguðust stöðugt.
Við þessar nýju aðstæður leggur „Sexfingri“ áherslu á óvægni sína og
segir rólegur og skilningsríkur:
Veri þeir sem vilja, hinir mega fara.
Enginn hreyfir sig. Flest er fólkið skylt. Og nóttin úti er ægilegri en
ósandi lampinn sem lætur fólk titra í birtunni. „Sexfingri“ beinir nú
orðum sínum að Kristófer og mér:
Félagar, heyrið, þið verðið að fara. . .
Og hann segir að með því við erum utansveitarmenn eru varðliðarnir
líklegri til að fremja óþurftarverk nái þeir okkur og viti þeir erindi
okkar.
Best er þið farið og felið ykkur.
Jeronímus Gonzalez og konurnar taka undir orð hans:
Það er langbest.
Manolo Quijada færir þá fram lausn:
Felið ykkur heima, í kjallaranum þar sem þið sváfuð. Eg tek stigann
og þá sér enginn neitt þótt farið sé þarna um.
Við fórum út þrír. Sagt er „verið sælir" þegar við förum, og orðin fá
sterkan harmkenndan blæ. Hik kemur á mig úti í myrkrinu. Nágrann-
552