Tímarit Máls og menningar - 01.12.1984, Qupperneq 104

Tímarit Máls og menningar
Mennirnir renna til trylltum augum í leit að einhverri hvíld. En
tilgangslaust er það. Þeir rekast hver á annan í þessu víti og hlaupa eftir
hinu fljótandi stálbiki sem harðnar ekki, límast við það sem vellur áfram
líkt logandi hrauni.
II
Kyndarinn sem var blindur á öðru auga fleygaði tappann úr sponsi á
tjörukagga. Hann reisti kaggann upp á ketilinn svo sponsið vissi niður
og barði kaggann að utan uns bikið féll í hörðum skínandi salla og
blandaðist sjóðheitu bráðinu.
Manúel Pinto var nýkominn með tómar föturnar. Hann lagði þær frá
sér og dró glóandi viðarsprek úr eldholinu til að kveikja í sígarettu sem
hann geymdi bak við eyrað.
Er enn þá von á nýju liði á þessum degi? spurði kyndarinn og
hreinsaði hendurnar á tuskudruslu.
Manúel Pinto blés reyknum frá sér og stakk sprekinu aftur í eldhólfið.
Gaman þætti mér að vita það, svaraði hann annars hugar og horfði í
logann. Sá orðrómur gengur að meiningin sé hið gagnstæða.
Er ætlunin sú að senda ekkert aukalið?
Svo virðist. Hvað mig áhrærir kemur mér ekkert á óvart. Eg hef unnið
við þetta í þrjú ár og hef aldrei verið á aumari samningi en hérna.
Kyndarinn fann að hann var stunginn í handlegginn og sló snöggt á
staðinn með hendinni.
Skrambinn, félagi. Sjáðu bara.
Handlangarinn og kyndarinn horfðu með athygli á rauðan blett sem
moskítófluga hafði skilið eftir á skinninu. Bletturinn breiddist út og
bólgnaði.
Maður verður að gæta sín, sagði Manúel Pinto. Sveitin hér er sögð
vera mikið sótthitabæli.
Það er eðlilegt, þetta er mýrlendi. A daginn er þolanlegt en á nóttinni
eru bölvaðar skepnurnar alger plága. Eg leita mig uppgefinn en allar gufa
upp. Gaman þætti mér að sjá á mér bakið.
Hvað mætti ég þá segja? Þegar ég fór hingað skildi ég við konuna svo
að segja í höndum ljósmóðurinnar. Veistu hvað það þýðir? Og síðan
engar fréttir.
Engar? spurði kyndarinn. Hvernig engar?
Engar, svarar handlangarinn. Eg veit ekki hvort hún er lífs eða liðin.
Rúm vika er síðan ég fékk bréf.
574