Tímarit Máls og menningar - 01.12.1984, Side 108

Tímarit Máls og menningar
Þeir föðmuðust með klappi eins og fornir vinir.
Heillakarlar hittast jafnan, sagði Alves.
Það er auðséð, samþykkti hinn. Gott fólk er gjarnt á að hittast. Hann
beindi orðum sínum að verkfæraverðinum og brosti, bæði við honum og
félögum sínum á tréklossunum sem horfðu á vinafundinn. Gaman að
hitta þig, Zé Alves, því eftir hina löngu ferð sjáum við félagar mínir
hérna og ég ekkert nema eintóman sveitavarg.
Þeir fjórir hlógu og voru enn að hlæja þegar yfir höfði allra hljómaði
þrumuraust verkstjórans:
Hvaða gríðarleg ósvífni er þetta eiginlega?
Verkamennirnir lötruðu aftur til vinnu sinnar. En þeir sluppu ekki
svona auðveldlega. Verkstjórinn stökk upp á tunnu og lét dæluna ganga
og urraði æfur:
Haugaletingjar, hlaupið þið svona frá verkinu? Ég skal sýna ykkur,
drullusokkar, og þið skuluð sjá hver skipar fyrir hérna. . .
Verkstjórinn var einn af þeim mönnum sem öskra og trúa á öskrið og
þenja sig út uns þeir missa næstum taumhald á skapsmununum. Innan
skamms var hann orðinn svo æstur að tunnan vaggaði ískyggilega undir
fótum hans.
Manúel Pinto þreif föturnar. Núna vannst verkið léttar eftir að
sveitamaður var kominn á móti honum við burðinn á bikinu milli
ketilsins og úðarans. Hann brosti við sveitamanninum þegar hann rétti
honum föturnar í byrjun.
Þér hefðuð átt að vera kominn fyrir viku. Hana-nú.
Skrölt frá vélum og verkfærum yfirgnæfði innan tíðar gargið í verk-
stjóranum. Samt þusaði hann áfram, á eilífum erli, tautandi. Og hundur-
inn elti hann með sperrt eyru og lét skína í tennurnar. Svo fór að
eigandinn reiddist hundinum, hann sparkaði það rækilega í kviðinn á
honum að hann skaust burt með langdregnum skrækjum.
Hundurinn er engu skárri en húsbóndinn, sagði Manúel Pinto með
sjálfum sér en þó hálfhátt. Þegar hann fór fram hjá Alves verkfæraverði
notaði hann tækifærið og spurði:
Förum við núna í Spottann, er það öruggt mál?
Alves yddaði tréstaut, kannski var hann að tálga tappa. Hann lét eins
og ekkert væri og svaraði dræmt:
Við förum þegar verkinu hér lýkur.
En ég þyrfti helst að fara heim, sagði Manúel Pinto. í mínum sporum
fengist enginn til að hanga hér í hálfa mínútu.
578