Tímarit Máls og menningar - 01.12.1984, Qupperneq 117

Unnustinn
Komdu upp, bað gistihússeigandinn. Þú færð þakherbergi. Og góða
nótt.
Hann fór líka upp stigann og studdist stirðlega við gjöktandi hand-
riðið. Stórir, svartir kakkalakkar hlupu blindaðir af ljósinu fram með
gólflistanum. Maðurinn formælti pöddunum í gælutón án þess hann
reyndi nokkuð að ógna þeim. A annarri hæð nam hann staðar.
Góða nótt! Herbergið þarna er ekki sem best, sagði hann í kveðju-
skyni.
Ungi maðurinn hlustaði ekki á orðin. Hann fór hærra upp og stóð á
öndinni því stiginn virtist vera endalaus og næstum snarbrattur. Hann
fann herbergið sem var aðgreint frá stigapallinum með milligerð úr eins
konar rifnu pokaefni. Efst á útveggnum var þröngur gluggi, en þótt
pilturinn lægi í rúminu sá hann samt yfir borgina, sporvagnana með
snarkandi tengistöngina á þakinu, bakhlið á íbúðarblokk sem klifurjurt
faðmaði og veggflísarnar hálffallnar en auglýsingaræma máluð á gaflinn.
Hið vingjarnlega útsýni virtist piltinum vera eins konar óvæntur munað-
ur sem hann leiddi sjónum. Tiltölulega var þetta þó lítil raunabót. Líkt
og munkurinn sem opnar klefadyr sínar og lokar aftur, þegar klefinn
kólnar, svo hann njóti betur hlýjunnar, eins naut pilturinn hins óhrjálega
útsýnis yfir syfjulega borgina, séð frá rytjulegu dýnunni sem klesst hafði
verið milli tveggja gafla. Annars var þarna ekkert nema veggir sem gestir
höfðu krotað á útreikninga en sjómenn og drykkjusvolar skrifað nöfn á
konum, höfnum og skipum. Piltinum varð hugsað til unnustunnar. Hún
hafði örlítið ör eftir bólu við munnvikið, og örinu svipaði til einslags
sorgarmerkis eftir stöðugt bros. Hann brosti einnig, hugsaði um unnust-
una, og hann gilti einu hvort bælið væri illt og lökin önguðu af
óhreinindum líkama sem fátæktin hafði sett á þau mörk sem merkja
rotið líf og eru hræðilegri en sjúkdómar og sjálfur dauðinn. Allt í einu
sofnaði hann, andaði rólega og hvíldi krepptan hnefa á brjósti. Það fór
kólnandi og kuldinn hjúpaði hann eins og vatnsstraumur sem frýs. Tvær
rúður runnu áþekkar stórum dropum, hrími, og í herberginu virtist allt
verða steinrunnið fyrir mátt einhvers töfraafls, líkt og það frysi og yrði
brothætt. I turnunum mældu klukkurnar tímann, og brátt streymdi
morgunbirtan fram, græn og gljáandi, lík safa úr glasi. Flöktandi þokan
leystist upp, flókakennd, og rann saman við grámann, hið hrjúfa silfur í
draugalegum blæbrigðum morgunsins. Pilturinn vaknaði og reis upp á
olnbogann og horfði á hnausþykka þok.una sem virtist stíga sem mökkur
upp úr gosgíg. Húsin gægðust fram yfir djúpið, áþekk risum, og virtust
587