Tímarit Máls og menningar - 01.02.1985, Qupperneq 87

Bið
Nú er ég búinn að hvíla mig lengi á skriftunum og laglegi pilturinn
fór inn til (bankast.) læknisins og kona með honum, þau fóru bæði
inn, en ég sá aldrei að neinn kæmi út. Merkilegt. Kannski tók ég bara
ekki eftir því; sjálfsagt svoleiðis. — Veggurinn á móti mér er ljósgrár,
alveg næstum hvítur eins og kvikmyndatjald. Mér hefur dottið margt
í hug núna, það er ekki víst að þetta sé læknir, erum við kannski fólk
að bíða eftir því að leika í kvikmynd? Svo líka annað: á kannski að
yfirheyra mig? Er þetta hjá lögreglunni eða dómstólunum? Því ekki
að spyrja? Nei. Það eru allir svo rólegir, og bezt að vera rólegur,
annað vekur bara athygli, jafnvel grunsemd. Mér verður ekkert mein
gert ef ég sit kyrr. Það tekur enginn eftir því lengur að ég krota í
þessa blokk. Það er gott. Eða erum við að bíða eftir flugvél? eða
rútubíl? Eg get ekki hætt að hugsa um þetta, og ég er alveg merkilega
skarpur núna. Það er alls ekki víst að þetta sé hjá lækni. Þetta getur
verið einhverskonar góðgerðastofnun, eða vinnumiðlun, eða hús-
næðismiðlun, verst að ég skuli ekki muna hvaða erindi ég átti. Nei,
nú er ég farinn að skrifa of hratt. Eg ætlaði að rifja upp eitthvað
fallegt og blokkin er meira en hálfnuð sýnist mér. Sköllótti maðurinn
er horfinn. Eg tók ekki eftir því hvert hann fór, hvort kallað var á
hann eða hann labbaði út. Hvað gerðist ef ég labbaði út? Enginn
getur bannað mér það, eða hvað? Og hvað er fyrir utan þessar dyr
þarna til vinstri? Sjálfsagt gangur. Stigi. En ég geri það ekki, a. m. k.
ekki fyrsta kastið. Eg vil ekki leggja út í neina óvissu á meðan mér
líður ekki beinlínis illa, líkamlega. Eg er t. d. ekkert svangur, og ég er
ekki þyrstur, en það getur verið að ég þurfi bráðum á klósett. Nei,
svona á ég ekki að eyða blokkinni. Eg ætla að rifja upp skemmtilega
vísu, fagran skáldskap, því ekki yrki ég sjálfur, örugglega ekki. Það
hefur þá verið eitthvað ómerkilegt. Eg fer ekkert að reyna svoleiðis
núna. Nú hef ég engu bætt við lengi, en nokkuð óvænt og óhugnan-
lega sérkennilegt kom fyrir áðan og truflaði mig frá því að reyna að
rifja upp. Bezt ég skrifi það í mjög fáum orðum: — Það stóð upp
maður sem sat þarna nálægt dyrunum, ég var eiginlega ekkert búinn
að taka eftir honum, en ég held áreiðanlega að hann hafi ekki verið
nýkominn. Hann var með grátt og mikið hár, en þó ekki gamall. Og
hann fór að tala og allir litu upp og heyrðu hvað hann sagði. Hann
hélt höndunum í jakkaboðungana eins og sést á myndastyttu niðri í
bæ, og ég man hvað hann sagði og vil endilega skrifa það. Þetta var
77