Tímarit Máls og menningar - 01.02.1985, Qupperneq 107

Isabelíta
— Þetta verður betra fyrir þig, vertu viss.
Þau héldu áfram göngunni. Þau gengu framhjá kofa Pepe Lesmes
og hann gægðist út um dyrnar, samanrekinn og prakkaralegur einsog
hans var háttur, og kastaði á þau kveðju:
— Til hamingju, Spánverji! Reyndu nú að koma þér upp ungum í
snarhasti!
— Hafðu engar áhyggjur, það verða sko engin stúlkubörn!
Ungar. Það var lítið um unga, hugsaði Isabelíta. Heima átti
mamma hennar nokkrar hænur og hvítan hana með eldrauðan kamb,
bráðsnotran. Það voru líka fuglar í öðrum kofum á víð og dreif um
skóginn. Sumsstaðar voru meira að segja endur. Hún mundi eftir
öndinni sem komið var með frá Lencho. Stoltur fugl sem sigldi í
fararbroddi fyrir ungum sínum gulum og sólin skein á þá alla. Eitt
sinn hafði faðir hennar komið heim með heilan hóp af villiandarung-
um. Þeir skræktu í stöðugri örvæntingu, sífellt í leit að æti. Hún hafði
sjálf gefið þeim þartil þeir uxu úr grasi og aðeins einn þeirra hafði
orðið eftir í húsinu, það var önd sem óttaðist engan og stóð bísperrt
uppi í hárinu á hverjum sem var. A kvöldin kjagaði hún alltaf þangað
sem faðirinn sat og hreiðraði um sig við fætur hans.
— Komstu bara með þessi föt sem þú ert í?
— Nei, ég er með önnur til skiptanna.
Spánverjinn leit við án þess að nema staðar og virti hana fyrir sér
frá hvirfli til ilja. Hann veitti því enga athygli að hún sýndi honum
fatapinkilinn sem hún hélt á.
— Það þarf að kaupa eitthvað á þig.
Hún hýrnaði við. Hvernig föt yrðu það? Kannski nýr kjóll,
kannski kjóll einsog konan á dagatalinu klæddist, hver veit. Konan á
dagatalinu var ekki alltaf ein. Stundum var maður hjá henni, ungur
og Ijóshærður með glaðasta andlit í heimi, með sterka handleggi og
engar æðar sem sáust. Best af öllu var þó bros hans, jafnar og heilar
tennurnar. Ymist voru þau að sötra bjór eða þau hófu á loft sápu-
stykki eða stór tannkremstúba sveif yfir höfðum þeirra. Eitt árið
hafði komið dagatal með bláklæddri konu. Hún var að tína blóm á
víðum velli. Það vottaði ekki fyrir illgresi eða rótum. Blóm hvert sem
litið var. Konan hélt á stórum stráhatti með rauðum borða. Hattur-
inn var allur í nellikum og liljum og kjóllinn var líka með blóma-
mynstri. Þannig kjól hlyti hún að fá; kannski bláan. . .
TMM VII
97