Tímarit Máls og menningar - 01.12.1994, Side 7

Thor Vilhjálmsson
Kvöldsett
Þá stóð dagur hallt; senn myndi kvöldið hellast yfir. Fjöllin blána,
fjólublátt tekur að byrlast í stáli, hátt undir eggjum. Upp lýkst þil,
innra lokkar glys og tál...
Langur breiður skógarvegur. Há bein tré báðumegin. Moldarvegur
þurr milli. Hvítt ryk við mannaferð. Þessar gömlu eikur með sínum
hrjúfa berki, eru þær að bíða einsog enn sé von á einum?
Stiginn breiður með þykkum persneskum teppum.
Nei enn er skógurinn með sínum breiða vegi. Hinu brá bara
snöggvast fyrir. Og nú birtist fámennur flokkur á skógarveginum. Það
virðist ekkert samband með þeim. Einn heldur á skilti. Þar er mynd
af manni sem hreyfist. Bara andlit hans með hvarflandi tilliti og
svipbrigðum, hann talar þó við heyrum ekkert hljóð. Hinir skipta sér
ekki af honum. Enginn skiptir sér af öðrum. Skógarbotninn er brún-
leitur af lausu laufi. Sumt hefur borizt inn á götuna og troðizt niður.
Gildir beinir trjástofnarnir, það slær bleikum bjarma á þá efra. Það er
gulgrænt og brúnt neðantil, og barkarmynstrin stórgerð.
En þá sjáum við stigann breiða með þykku teppunum nettmynstr-
uðu. Sama fólkið kemur ofan. Sama og í skóginum. Enginn í sambandi
við annan. Þau eru lengi að ganga niður stigann. Og ganga áfram
gegnum forstofuna fyrir neðan stigann hjá marmarasúlum, og ofan á
þessum súlum eru þungir leirpottar fornlegir, og ker eða koparmunir,
og bera flest mynd af einum og sama manninum. Og lýsir af honum
einsog af lifandi manni með mikla útgeislun.
Skógargatan er orðin járnbrautarbrú með hvæsi lesta og dynkjum.
Enn sjáum við sama fólk og í fyrri myndunum eftir þessari breiðu
járnbrú. Gildir málmstólpar bera uppi brúarþakið í staðinn fyrir
trjástofnana. Gildir gráir staurar sortnandi af sóti. Að týnast og sýnast
aftur í hvítu reykgosi og gufu frá lestunum. Reykur ýmist blásvartur
eða hvítnandi í húminu; meðan fólkið þokast yfir brúna.
TMM 1994:4
5