Tímarit Máls og menningar - 01.06.1995, Síða 51

Hann blessar aðeins hið blinda vald,
sem börnunum ljósið hylur,
vill kyssa harðstjórans klæðafald,
ann kirkju, sem ekkert skilur.
Hann er hið deyjandi afturhald
sem andvana bænir þylur.19
Þessi andúð á kaþólsku í verkum Davíðs er þeim mun sérkennilegri sem það
gekk kaþólsk bylgja meðal norrænna listamanna á árunum eftir fyrri heims-
styrjöldina og eru þar fræg dæmi trúhvörf þeirra Halldórs Laxness og Stefáns
frá Hvítadal.
Það virðist sem Davíð hafi í kirkjunni, og sérstaklega kaþólsku kirkjunni,
séð höfuðandstæðu þess díonýsíska lífsviðhorfs sem hann sjálfur hyllti og
hefur játað trúnað við í kvæðinu „Það er best..
Og heldur vil eg dansa einn dans í viltri gleði
en dragast út í leikinn. Eg syng, þó aðrir kveði
og hirði hvorki um sakramenti, sálmabók né prest.
Fyrir gleði eina nótt læt eg gæfu mína að veði.
Guðsríki er þeirra, sem elska lífið mest.
Um miðnætti þá hvíli eg á mjúkum liljubeði.
Á morgun er eg týndur ... Það er best.
Hvað varðar þá um vatnið,
sem vínið rauða teyga?
Hvað varðar þá um jörðina,
sem himininn eiga?20
Viðhorf Davíðs eru einnig í samræmi við algenga afstöðu raunsæisskálda,
t.a.m. Stephans G. Stephanssonar, að því leyti að samtímis því sem hann
húðstrýkir kirkjuleg fyrirbæri og deilir á tvöfeldni og yfirdrepsskap kirkj-
unnar þjóna þá hyllir hann Krist sem göfuga siðlega fýrirmynd í kvæðinu „Á
föstudaginn langa“:
Þú ert hinn góði gestur
og guð á meðal vor, —
og sá er bróðir bestur,
sem blessar öll þín spor
og hvorki silffi safnar
né sverð í höndum ber,
en öllu illu hafnar
og að eins fylgir þér.21
Hann orti líka kvæði til dýrðar kirkjunnar mönnum sem hafnað höfðu þessa
heims velsæld eða vegtyllum eins og Guðmundur biskup góði eða Frans frá
Assísí og í kvæðinu „Kirkja fyrirfinnst engin“ birtist mynd af guði þóknan-
TMM 1995:2
45