Tímarit Máls og menningar - 01.12.1997, Blaðsíða 36

ATLl HEIMIR SVEINSSON
Atli Heimir Sveinsson og Thor Vilhjálmsson að vinna að
Vikivaka 1990.
vonda gagnrýni í gegnum tíðina, mest ónot sem ég svaraði aldrei. Hún braust
oftast fram þegar mér gekk vel í starfi, hafði komið frá mér stórum verkum
eða fékk einhverjar viðurkenningar erlendis. Það er eitt af mínum prínsípp-
um að svara aldrei gagnrýni hér á landi, til þess er hún á of lágu plani. Þó
gerði ég nýlega undantekningu frá reglunni, vegna þess að ómaklega var
verið að ráðast að samstarfsmönnum mínum.
Gagnrýnendur flestir eru illa ritfærir, illa menntaðir og öfundsjúkir. Engin
samræða er möguleg að siðaðra manna hætti sem uppbyggileg má teljast.
Og ég vil ekki, get ekki, farið niður á plan krítikera. En gagnrýnisnöldrið gerði
mér ekkert til, nema síður sé.
Þjóðin tekur ekkert mark á gagnrýnendum. Hún veit sínu viti og listrænn
kompás hennar er í lagi. Það var endalaust reynt að telja henni trú um að
Halldór Laxness gæti ekki skrifað, Jón Leifs ekki kompónerað, Steinn Stein-
arr ekki ort, Svavar Guðnason ekki málað. En árangurslaust. Og reynt var að
heíja meðalmennskuna og fúskið upp til skýjanna á kostnað snillinganna,
en árangurslaust, og þar stóðu að verki helstu andans- og valdsmenn þjóð-
arinnar. Svo ég hef aldrei haft neinar áhyggjur. Þvert á móti. Þegar ég fer í
taugarnar á gagnrýnendagenginu, er það mér vísbending um að ég sé á réttri
leið.
Ég ákvað þegar ég kom heim frá námi að verða aldrei bitur hvernig sem
allt færi. Bitur maður skapar ekki góða list. Og fátt er nöturlegra er bitrir
listamenn, vonsviknir og vansælir, sem öfundin nagar. Ég held að mér hafi
tekist þetta að mestu leyti: ég er oftast í góðu skapi.
34
TMM 1997:4