Allt um íþróttir - 01.10.1953, Blaðsíða 13

kveðinn steinn væri þungur,
greina sundur áburðartegundir
og trjáplöntur o. fl. Ef hann
svaraði einhverju ranglega var
bætt við hlaupatíma hans eftir
ákveðnum reglum. Þannig getur
sá, sem svarar rétt, unnið hlaup-
ið, þó hann hlaupi ekki eins
hratt og hinir. Sem sagt er góð-
ur starfsmað'ur, vinnur drjúgt,
þó hann hlaupi ekki hraðast
allra.
Og það að aka traktor er hæfi-
leiki, sem enginn fær í vöggu-
gjöf. Það er hæfileiki, sem ein-
staklingurinn verður að ávinna
sér, og það getur enginn svo vel
sé nema saman fari þekking, æf-
ing og háttprýði. I traktorsakst-
urskeppninni fer saman leikur og
list, þeim til gagns og gamans
er reynir sig og áhorfendum til
yndis og lærdóms.
Sama er að segja um kvenna-
íþróttirnar. Það lögðu fimm
stúlkur á borð, en ekkert borðið'
var eins þegar þær höfðu lokið
því. Ekkert hnappagatið var
eins gert af stúlkunum fimm. Sú
sem gerði það bezt hlaut verð-
skuldað iof, hinar minnast þess
áreiðanlega í framtíðinni, hvað
var fundið að þeirra hnappagati,
og áhorfendum verð'ur áreiðan-
lega minnistætt hvemig bezta
hnappagatið var gert úr garði.
Þetta er einmitt hlutverk
starfsíþróttanna. Að efla kunn-
áttu og dugnað í störfum. Aði
vekja háttprýði og metnað hjá
þeim sem störfin vinna. Að
stuðla að auknu verksviti og
skilningi á störfunum. Verkin
sjálf verða virðuleg í augum
þeirra sem reyna með sér. Þeir
sem þau vinna bezt, stækka að
virðingu, að sama skapi og menn
bera aukna virðingu fyrir störf-
unum sjálfum.
Fyrir austan ræddi ég lítillega
við Árna G. Eylands, stjórnar-
ráðsfulltrúa, sem hiklaust má
telja frumkvöðul starfsíþrótta á
Íslandi, því 8 ár eru nú liðin
síðan hann fyrst fór að kynna
starfsíþróttir hér. Við ræddum
m. a. um afstöðu starfsíþrótta til
íþróttanna.
Það er alveg nauðsynlegt að
hlúð sé að báðum hreyfingunum.
Ef sömu mennirnir taka virkan
þátt í báðum og fólkið horfir á
hvort tveggja — þá er vel farið.
Og síðan sagði Árni mér eftir-
farandi sögu:
— Fyrir um það bil tveimur
árum komu nokkrir menn til
bónda eins í Noregi. Bóndinn
var kunnur að því að vera garp-
ur mikill á skíðum. Þeir spurðu
hvort hann vildi fara til Banda-
ríkjanna og keppa þar í skíða-
stökki.
— Já. Eg þarf nú að ganga
frá rófunum mínum fyrst, sagði
bóndinn.
ÍÞRÓTTIR
11