Saga: missirisrit - 01.06.1925, Side 16

10 SAGA
Eins ólíkir og þeir voru í þessu drengirnir, þá mynd-
aðist samt einlæg vinátta á milli þeirra. Villi dáðist aS
langlundargeSi Gizurar, þvi hann var honum nógu kunn-
ugur til aö skilja aS meinleysi hans stafaöi hvorki af
hræöslu né ræfilsskap, heldur blátt áfram af ótakmark-
aöri hlýöni. Þá hlýöni fanst honum hann ekki myndi
geta sýnt, þótt gengið yröi næst lífi hans. Og Gizur
gat ekki annaö en dáöst aö hugrekki og dugnaði Villa,
sem hopaöi aldrei undan um hænufet, þótt óvígur her
sækti aö honum. Þaö var víst eitthvað niöurbælt i sál
hans, sem langaði ósköpin öll til aö vera eins og Villi, en
helzt eins og hetjan forna, bóndinn og skáldið, hann
frændi hans, sem uppi var fyrir eitthvaö þúsund árum
siðan, og óskaði sér strax á drengjaárunum að “fara
í hring meö víkingum”, og “höggva mann og annan”.
Þótt undarlegt kunni aö sýnast, þá hafði Lilja ekk-
ert út á það aö setja, að drengirnir legöu lag sitt saman.
Gizur var eldri og þroskaöri, og því líklegur til að hafa
meiri áhrif á Villa heldur en Villi á hann. Ef til vill
lifði líka einhver snefill af þúsund ára gömlum víking 1
henni. Að minsta kosti hélt hún einkennilega mikið upp
á Villa, og gat séö i gegnum fingur við hann þótt hún
vissi að hann lenti oft í margri rimmunni. Auðvitað hefði
hún grátið sig þreytta, ef Gizur hennar hefði veriö ann-
að eins bardagafífl, því þaö heföi mint hana svo átakan-
lega á hann föður hans, sem hann átti að ólikjast sem
mest. En mestu hefir ef til vill valdið kunningsskapur
hennar við móður hans, hana Minervu Þórðardóttur