Saga: missirisrit - 01.06.1925, Page 62
56 SAGA
lundléttari og vann hálfu betur fyrir húsbændur sína,
en nokkru sinni fyr, þau fáu verk sem hann kunni.
Mest vann hann að snúningum og sendiferöum, því hann
var allra manna frástur á fæti.
Ein af þeim fáu vísum, sem slysast höföu inn í
minni hans i æsku, var “Eambið hún litla Móra”. Og nú
kom hún sér vel. Hann raulaði hana með sérkennilegu
lagi, sem var mitt á milli sönglags' og rímnalags, þar
sem hann sat með lambið í fangi sínu, hvenær sem hann
komst höndunum undir, um morgun, kvöld og miðjan dag.
Og lambið tók undir, jarmandi:
“Lambið hún litla Móra,
Me-e-e”
lengi á hún að tóra,
“— Me-e-e”
bar til hún fæðir fjóra
“— Me-e-e”
fallega dilka stóra.”
Me-e-e”
Þannig sungu þau saman í innilegasta hljómrætni
ánægjunnar, Móra litla og Héðinn.
A Karlsstöðum og næstu bæjum varð allmikið dýr.
bit þetta vor. Lágfóta smaug dældirnar, skauzt yfir
hólana, velti sér í skorningunum og stökk svo á kind.
urnar, einkum lömbin, beit þau banasári og saug úr
þeim blóðið. Menn reyndu að skjóta refinn, en árang.
urslaust. Tóa var svo var um sig og lævís niðri í bygð.