Saga: missirisrit - 01.06.1925, Page 86
80 SAGA
Einn hyggnasti, umsýslumesti og efnaðasti
bóndinn í sveitinni, sá hann í svip á gamlárs-
kvöld. Og eftir að hafa hugsað um málið, komst
hann að þeirri niðurstöðu, að sauðurinn hlyti
að vera vankaður, þótt hann snerist ekki í hring.
— Höfuðsóttin gæti hagað sér með svo mörgu
móti í blessuðum skepnunum.
Og bóndinn mikli, sem hafði það á huganum
en ekki samvizkunni, að hafa sent mörg þúsund
líf til heljar, mælti, þegar honum var sagt að
sauðurinn væri orðinn svo grannholda af því að
nenna ekki að bíta, að hvorki kaupmenn né
“pöntun” vildu hann:
“Þeir sem ekki viija bíta, eiga sannarlega
ekki skilið að vera settir á gjöf.”
Eigandinn fann spekina í orðum þessa vitra
starfsbróður síns.
Og þegar lágir geislar nýárssólarinnar skinu
örlitla stund um hádegið yfir dalinn, mættu þeir
brostnum augum Skáldsauðarhöfuðsins á hlað-
varpanum, sem störðu beint út í bláinn og inn í
eilífðina.
En — Skáldsauðurinn “gerði ekki í blóðið
sitt”, og enginn blessaði nafn hans.
En það var engin höfuðsótt í honum, eins
og meint er með því orði á jörðinni.
Nú, þegar hann er soðinn og étinn, þótt mag-
ur væri, má unna honum sannmælis: