Saga: missirisrit - 01.12.1929, Blaðsíða 46

176
SAGA
Og einn dag, þá er hann var orðinn fjórtán vetra
gamall, sagði hún viÖ hann:
“Eg á höll eina fagra norður við Dauða-sjó. Viltu
koma og sjá hana?”
“Það vil eg gjarna,” sagði kóngssonurinn norræni.
Svo lögðu þau á stað á úlföldum, og komu vonum
bráðara norður að Dauða-sjó. Þar stóð höll mikil og
fögur úr hvítum marmara.
“Hvernig lízt þér á höll þessa?” spurði drotningin.
“All-vel,” sagði kóngssonurinn; samt hefi eg það
út á hana að setja, að hún er bygð á sandi. En hvað
hefir hún að geyma?”
“í henni eru eitt hundrað herbergja, og engin tvö
herbergin eru eins; en í þeim öllum eru margvíslegar
gersemar, þægindi og unaðsemdir. — Og nú vil eg að
þú farir inn í höliina. Inn í hvert herbergi máttu
ganga, nema hið hundraðasta—það herbergi máttu
ekki svo mikið sem opna. I hinum máttu vera eins
lengi og þig lystir.”
“Hafa margir kóngssynir farið inn í þessa höll?”
spurði hinn norræni kóngsson eftir nokkra þögn.
“Tveir á undan þér,” svaraði drotningin. “Annar
þeirra var persneskur, en hinn grískur.”
“Hvernig reiddi þeim af?”
“Gríski kóngssonurinn skoðaði fyrstu fimtíu her-
bergin með mikilli nákvæmni, og gekk síðan inn í hið
hundraðasta; en sá persneski fór undir eins inn í
hundraðasta herbergið.”
“Og hvernig fór fyrir þeim?”
“Þeir hafa aldrei komið út þaðan.”
“Þá ætla eg ekki að ganga inn í þessa höll,” sagði
hinn norræni kóngsson.