Saga: missirisrit - 01.12.1929, Blaðsíða 100

230
S AGA
“en sem sagt, þætti mér ekkert aS iþví aö vita liversu
frár hann er.” Báröur var 'þá aö slá útskækla þar á milli
bæjanna og Þuríður aö raka á eftir honum. Þau sáust
ekki frá Kverná, því holt og hólar, sem eru fyrir utan
ána, skygöu á.
Daginn eftir eru Kvernár kýrnar niður á svo kölluðum
Eyrum, eins og vant var, og “Meinið mitt” líka. Alt í
einu tekur það sig út úr kúnum og labbar ibeina leið út
yfir á. Þegar þaö kemur upp á holt fyrir utan ána, sér
það þau Bárö, hvar hann er aö hamast og slá og hún að
raka. Bárður sér hvar þaö kemur vaöandi beint á hann
og býst til varnar. “Meinið mitt” fer ekkert að því þó aö
Báröur sé stór og sterkur, en ræöst umsvifalaust á hann
og demíbir honum niður á þúfu, eins og það væri krakka-
angi, sem það átti viö, og sleikir 'hann dálitiö í framan, síö-
an labbar það út í óslægjuna og fer aö bíta með mestu ró
eins og ekkert hefði í skorist. Bárður stendur upp og
heldur aö nú sé óhætt að fara að slá. Þegar nautið sér það,
hleypur það í hann aftur og kastar honum niöur í öðru
sinni. En aumingja Þuríður tekur á sprett yfir að Kverná
og segir lafmóð og dauðhrædd: “Elsku frændi minn,
komdu nú fljótt með mér. “Meinið” er að drepa Bárð; það
slengdi honum, eins og hann væri fífuvetlingur, ofan á
þúfu, og eg skal ábyrgjast að fariö eftir bossann á Bárði
sézt á meðan veröldin stendur; svo fór það að bíta. Bárð-
ur stóð þá upp og ætlaði að fara að slá, þá hljóp nautið
í hann aftur og kastaði honum niður í öðru sinni, og nt'i
er það víst að drepa hann, ef það er ekki búið að því.
Blessaður frændi, komdu nú fljótt.” Sem nærri má geta,
fór hann strax með henni. Én þegar þau koma upp á
holtin, þá mæta þau nautinu. Það leit til þeirra með
gleðisvip á andlitinu og baulaði svo vinalega. Síðan hélt
það beint til kúnna og þóttist víst töluvert af þessari
frægðarför sinni. Bárður var þá staðinn upp og farinn
að hamast við sláttinn. Það sagði hann þeim, að hann
hefði tekið það til bragðs, að liggja grafkyr og hreyfa