Saga: missirisrit - 01.12.1929, Blaðsíða 146

276
S A G A
minni óskeikulu hæfni. Kom skurðflöturinn eöa sáriíS á
gull-eplinu framan á nefbroddinn, og sökk nefiö inn í
hann á kaf. Spýttist safinn upp i augun, út á kinnbeinin
og niður á yfirskeggið og undirhökuna. En skrítnast var
aö sjá gulleplið sitja þarna fast á nefinu, eins og morgun-
rööul í óveðurslkýjum eða kvöldsólina þegar hún sígur í
úfiö ölduhaf.
Eg heyrði aldinsalann blóta undir gulleplinu og sá hann
taka upp kollstólinn, sem eg hafði setið á og tvíhenda
honum í áttina til mín. Beið eg þá ekki boðanna en skauzt
út. Misti stóllinn mín og lenti nákvæmlega þar sem höf-
uð mitt hafði verið við efri hluta glersins í hurðinni. Þaut
stóllinn gegnum glerið og út á gangstétt. Lá hann þar í
lamasessi innan um rúðubrotin.
Eg laumaðist aö dyrpnum og gægöist inn. Stelpurnar
hefðu átt að koma út með mér strax, en höfðu ekki haft
sinnu á því. í stað þess gláptu þær forviða á aldinsal-
ann, sem eg sá ekkert merkilegt við. Var hann nú bú-
inn að losa sig við gullsólina, svo hann var farinn að anda
aftur með nefinu, enda veitti honum ekki af því. Æddi
hann um eins og vitlaus maður. Eg kallaði á stelpurnar,
því skylda mín bauð mér að skila hvorri aftur til síns
heima, en svo voru þær viðutan að eigi heyrðu þær til
min og hafa vist hugsað meira um karlinn en mig, og var
eg þá löglega afsakaður. En það var þynnra móðureyrað
hjá búðareigandanum, eða hann hefir séð mig betur en
þær meðan eg var að gægjast eftir þeim. Hann misti
það sem eftir var af stjórninni á sjálfum sér, greip sveðju
mikla í hönd sér og hljóp á eftir mér með ófögrum munn-
söfnuði, en stelpurnar stóðu eins og neðri parturinn væri
rígnegldur við gólfið, en sá efri skalf sem asparlauf í
ofviðri. Elti karl mig langar leiðir niður strætiö, en
hnífnum held eg.að hann hafi stungið á sig litlu eftir að
hann kom út. Ekki var þessi eftirför mér hættuleg á
neinn hátt. Var karlinn svo rnikill hjassi að hann hafði
ekki- roð við mér að hlaupa. Notaði eg helminginn af