Saga: missirisrit - 01.12.1929, Blaðsíða 50

180
SAGA
Hún leggur handlegginn um háls Sólborgar og teygir
fram fallegar, rósrauðar varirnar.
“Jú, sjálfsagt, Dóra mín!”
Sólborg kyssir 'hana:
“Einn, tveir, þrír!”
Svo ýtir hún henni frá sér og segir brosandi:
“Já, góða. Þetta hefi eg lí’ka komist lengst.”
“Nei, er þaS satt? En iieyrðu! Bg ætla aö gi-fta mig.
—'Sjáðu rauða silkið, sem eg kom með handa þér að
sauma. Þaö á að vera haustkjóllinn minn! Sjáðu! Það
er alveg eins á litinn og vafningsviðurinn þarna við hús-
ið á móti.” Hún bendir út um gluggann. “Nú skal eg
segja þér hvernig eg vil hafa hann i sniðinu; Hann á
að vera með löngum ermum, pilsið stutt, með mislöngum
faldi. Það er nýtt. iOg treyjan á að vera svona.” Hún
bendir á mynd í sniðalbók. “En heyrðu! Þú hlustar
alls ekki*á mig, og' tekur ekkert eftir því hvernig eg vil
hafa kjólinn minn.”
“Nei, eg get ekki hlustað á þig i dag.”
Dóra lítur upp stórum augum.
“Þú ert eitthvað svo skrítin í dag, og utan við þig,
Borga mín. Veiztu hvað! eg fer að halda að þú sért
in love. Það væri þó gaman!”
Hún klappar á vanga Sólborgar og hendist út. Gægist
svo inn aftur og segir: “Varaðu þig! Það getur verið
hættulegt þegar fólk er farið að eldast!” Hún skellihlær
og veifar hendinni. “Bye-byc—kem á morgun.”
Rauðum blettum bregður fyrir í andliti Sólborgar.
Henni þótti ekki hinj allra minsta minkun, að vera kölluð
old tnaid, og hafði meira að segja oft hælst um að hafa
aldrei orðið eign nokkurs manns. En að láta segja þetta
svona ertnislega beint upp í opið geðið á sér, var þó dálítið
ónotalegt. Hún yptir öxlum. Gengur svo að dyrunum,
sem Dóra hefir skilið eftir opnar, leggur þær aftur, sezt
niður, tekur kjólinn ,sem hún hafði verið með og fer að
sauma. Alt í einu stendur hún upp.