Saga: missirisrit - 01.12.1929, Side 155

S AGA
285
sagðist geta veitt þeirn, væri að lána þeim næg rúmföt
og láta þá sofa úti í kirkjunni, sem stóö næst við landar-
eign hans. Tóku þeir þessu meS þökkum, úr því sem
ráSa var, og var búiS um þá i einuni af lokuSu kirkju-
stólunum, er þar tíSkast.
Klukkan ellefu um kvöldiS hringja kirkjuklukkurnar
í ákafa, en í skozkum þorpum er þaS alsiSa aS hringja
þeim, þegar eldsvoSi er einhvers staSar á ferSinni. Eigandi
veitingahússins, sem einnig var hæjarstjóri og lét sig alt
í þorpinu miklu skifta sendi strax þjón sinn út til aS
grenslast eftir upptökum eldsins, og kom hann aftur aS
vörmu spori.
“Hvar er eldurinn Jón,” spurSi hann.
“Fjanda korniS sem þaS er nokkur eldur, húsbóndi
góSur. Þeir vilja bara fá tvö staup af whisky og sóda-
vatn meS út í kirkjustólinn númer þrjátíu og fjögur!”
Lítið herbergi.
Tveir aldnir háskólakennarar töluSu saman um fátækt
sína og lélegu húsakynni á námsárunum.
-Og mitt herbergi var svo lítiS aS eg gat hvorki
gengiS eSa skriSiS i því,” mælti annar.
“Nú, þaS þykir mér nú ekki mikiS,” svaraði ihinn, “því
mitt var svo þröngt og iborulegt aS vasaúriS mitt gat
ekki gengiS í því, svo eg varS aS hengja þaS fyrir utan
gluggann.”
Kvef-lækningin.
Menn voru aS tala saman um hver væru beztu meSulin
gegn landfarsóttum þeim eSa kvefpestum, sgm nefndar
eru inflúenza og “flú.” HafSi hver sína lækningar sögu
aS segja, og mörg voru meöulin og ráSleggingarnar nefnd-
ar. En fijótustu lækningunni sagSi gamall, hraustur karl
frá á þessa leiS: