Saga: missirisrit - 01.12.1929, Blaðsíða 56

Friður.
fRiss)
Utan úr endalausum himinlblámanum svifu þrír guSir
niður til jarðarinnar, og umverfis hana frá .póli til póls,
í regindýrö og ragnaljóma.
Þeir ólu aldur sinn á eldgamalli og viturri stjörnu-
móður gáfaðra barna sinna, uppi á níunda himni sól-kerf-
anna.
En þótt þeir ættu heima svona 1-angt í iburtu, þektu
þeir jörðina að fornu fari, og Ihöfðu fyrrum ráðið þar
eins miklu og nokkurir guðir geta, sem mennirnir kjósa
sér til yfirstjórnar.
Nú voru þeir að vitja fornra stöðva eftir nær því 1000
ár, og sjá meö eigin augum hverju fram hefði undið með-
al þjóða þeirra, er þá höfðu dýrkað.
Þeir brunuðu áfram á flugaferð yfir heimslöndin, og
fólkið niðri á láglendinu, sem sá ljósreið þeirra, hélt
að hér færu nýjar fæðingarstjörnur eða vígahnettir.
En hvar sem þeir bárust yfir jörðina spegluðust hugs-
anir manna, skepna, jurta, húsa, moldar og vatna í himin-
, skuggsjánni, alt í kring um þá Og þeir sáu, heyrðu og
fundu alt, sem geröist og gerst hafði á jörðunni, og skildu
það. Og sjá! Það var harðla ljótt!
Mennirnir voru alls ekki mestu og beztu dýrin, sem
þeir þektu. En þeir voru þau skritnustu og brjóstum-
kennanlegustu á öllum guðs grænu grundum. Og vegna
þess að íþeir voru gömlu -börnin þeirra, þá ásettu þeir sér
að hafa tal af þeim. Sjá varir þeirra bærast af ákefð og
löngun eftir að aðrir skildu sig, og andlitin sléttast og
hrukkast af hugarveðrum, eins og sæ í stillum og roki.
Vel mundu þeir langvarandi, iblóðugar skærur og
höfuð-orustur, sem háðar voru milli átrúnaðar hins nor-
ræna og austræna ihimnaríkis. Og hversu trúin á þá misti
smám saman sín fornu ættarvígi, víðs vegar um heiminn,