Saga: missirisrit - 01.12.1929, Blaðsíða 122

252
S AG A
2.
Maður sá, er fór meS mér og tala'ði fyrir munn minn r
í atvinnuleitum mínum, hét Friðleifur Kiríksson, og nefndi
sig aldrei annaS en Leif Erickson, hvort sem hann var
meS íslenzkum eða enskum. Haföi hann tekið það eftir
Skandínövum suður í Minnesota, og stafaði nafn sitt ná-
kvæmlega eins og þeir nefndu nafn mannsins, er Vín-
land fann löngu áður en Kristófer Kolumbus sigldi til
Ameríku.
Leif Erickson var kominn fyrir nokkrum árum og
orðinn stæltur í ensku, en íslenzku skrípaði hann með
þeim allra verstu og voru þó margir ‘bágir á þeim árun-
um, en eru nú orðnir mikið betri aftur eins og þeir, sem
iðrast fyrir dauðann.
Hann var búinn að vera alstaðar i Ameriku og vinna
við alt mögulegt, en þenna tima, sem hann dvaldi í Winni-
peg vann hann ekki. Hafði hann nóga peninga og spilaði
herramann, eins og eg heyrði það kallað heima, þegar *t
vinnumennirnir settu 'hvíta kraga um hálsinn á sér í minni
sveit.
Leif gekk mjög vel til fara. Á höfði bar hann hvítan
Panama stráhatt og á fótum svarta gljáskó. Hann var
á svartri treyju, gráröndóttum buxum og í hvítu vesti.
Hann var lítill vexti en hnellinn og snarlegur. Nokkuð
fljótlegur. Rjóður í kinnum þrátt fyrir veruna hér, með
jarpt yfirvararskegg, sem hann sneri upp á eins og Vil-
hjálmur Þýzkalandskeisari gerði meðan hann hélt em-
bættinu. Fann eg vel mismuninn á okkur, þótt eg segði
fátt, þegar við stóðum frammi fyrir verkstjórunum. Hann
hnakkakertur, bíspertur og altalandi. Eg niðurlútur, mó-
rauður og mállaus. Var hann samt óspar að hæla mér við
þá og haföi oftast sitt fram ef nokkur tiltök voru á að
þeir gætu bætt nýjum manni við. Er eg hræddur um að \
þeir hafi orðið vonsviknir þegar þeir sáu mig fara að
vinna, því eg kunni bókstaflega ekki neitt. Ekki einu
sinni að halda rétt á skóflu. Það er svona að alast upp
»