Saga: missirisrit - 01.12.1929, Blaðsíða 111
S A G A
241
inu. Vaknaöi hann við vondan draum og hélt eg væri
oröinn súrrandi vitlaus. Eg reif mig allann og hamaöist,
en hann blaöraöi viö mig ensku, sem varö mér aö litlu
gagni. Alt i einu kveikir hann á eldspýtu, og sá eg þá
að við vorum ek.ki einsamlir í herberginu, því í rúminu
mínu og upp um kalkþvegna bjálkaveggina, skriðu, hlupu,
stukku og dönsuðu mesti sægur af rauðjörpum skorkvik-
indum, ekkert svona óáþekk þessum vanalegu og al-
gengu færilúsum heima, sem lifa á ‘blessuöum sauðskepn-
unum og kvöldu Móru mína oft og illa.
Svefnfélagi minn kveikti á annari eldspýtu og hrópaði
þrisvar: “Bed-bugs!” með ofurlitlu millibili, svo eg tæki
sem bezt eftir orðunum, enda hefir mér nafnið ei úr minni
liðið. Síðan hefi eg komist að því að réttast myndi að
kalla pöddur þessar beðlýs eða 'beðbiti, sökum þess þær
gera allar herferðir sínar i rúmin, og hafa þar fyrir sér
manna dæmin. En oftast eru ibeðlýs þessar nefndar
veggjalýs. Nefnir Geir þær svo, af þvi þær fela sig flest-
ar í veggjum á daginn, en Vínlendingar af því þeim
hefir orðið starsýnna á þær á veggjunum en í rúminu.
7.
Mér leið illa. Félagi minn hló að mér og buldraði
ósköpin öll við mig. Heyrði eg að hann nefndi oft emi-
grant og bedd-böggs, og þóttist því skilja að hann væri að
reyna að láta mig skilja að þær sæktu mest á nýgræn-
ingja eins og sektin á saklausu sveitastúlkurnar þegar þær
stíga í fyrsta sinn á skipsfjöl. Eða mér datt nú þetta
svona í hug, af því sem hann sagði. Heimurinn er fullur
af beðbítum, dýrbítum, mannbítum og kvenbítum. Og
auðvitað þurfa þeir allir á einhverju að lifa. Annars
skildi á þeim enska, að beðlúsunum mundi þykja þessir
blóðríku íslendingar, nýkomnir að heiman, beztir á bragð-
ið. En maður vendist þeim smám saman og þær manni,
unz samkomulagið yröi gott.
Svo hallaði hann sér aftur niður í fletið, sýnilega
glaður yfir því að vitfirring mín var ekki af verri toga