Saga: missirisrit - 01.12.1929, Blaðsíða 103
S AGA
233
“Tíu árum fyrir stríðiS mikla, tók eg þátt í leiðangri
í Afríku, hinu megin viö Oubangui, ásamt fimm mönnum
hvítum og átján svörtum. Allir félagar mínir voru deydd-
ir, og allir étnir, aS eg hygg, annaS hvort af villidýrum
eSa mannætum. Söm hefSu forlög min orSiS, ef eg hefSi
ekki lent í höndum Faoua, höfSingja Boungóanna, sem
raunar þótti sjálfum góS steikt læri, en þó sérstaklega
manna hjörtu. En atvikin höguSu því þannig, aS Faoua
gazt ein'hvern veginn óskiljanlega vel aS mér, og lét
leysa mig frá staurnum, sem eg var bundinn viS frá mjóa-
legg og upp á háls, og reyndist mér vænn og vinsamlegur.
Eg bjó meS Faoua og þegnum hans í þrjá mánuSi.
Þeir voru ágætt fólk, sem endrum og sinnum átu ná-
granna sína án nokkurs fjandskapar, rétt eins og viS borS-
um litlu frændurna okkar, kálfana, og stóru frændurna,
nautin. Eg lærSi mállýzku þeirra svo, aS eg gat fljótlega
skiliS þaS helzta. Einn daginn skildi eg aS þeir buSu
mér væna sneiS af steiktum hermanni. Þegar eg sá
mannakjötiS, fékk eg magaverk. En Faoua, sem var
höfSingi og matmaSur mikill, gerSi gott úr þessu, og
át mína sneiS meS sínum skamti.
AuSvitaS hugsaSi eg mest um aS flýja, en þaS var
ekki létt sök. Sléttu megin voru alstaSar flokkar af
mannætum, og skógar megin ógnandi refilstigir, fullir
af óargadýrum, og enn lengra inni i myrkviSnum dvöldu
hinir grimmu dvergar. Samt vakli eg skógarleiSina fyrir
fyrirhugaSan flótta minn, og gerSi marga leiSangra þang-
aS, og virtist vini mínum Faoua standa alveg á sama um
þaS. Á ferSum mínum inn í skóginn kvntist eg gorilla-
öpunum, sem ná hæsta vexti þar. Vega karl-aparnir 200
kíló, og þegar þeir standa beinir, eru þeir yfir sex fet á
hæS.
í fyrsta sinn, þegar eg sá gorilla fjölskyldu, hopaSi eg
undan meS gætni. AnnaS skifti vék eg til hliSar, er eg
mætti nokkrum kven-gorillum meS börnum sínum. 1
þriSja sinni vissi eg ekki fyrri til en eg stóS andspænis