Saga: missirisrit - 01.12.1929, Blaðsíða 131

S AGA
261
steinslituSu sauðskinninu, sem gerði þær léttar á sér eins
og fiðrildi, svo þeim var þaö leikur ibara aS Maupa af
sér hvaSa strák sem var, ef þeim leizt ekki á hann. En
hér komast þær ekki úr sporunum á þessum glerhörSu
skóm, en verða aö bíSa skjálfandi Iþess sem aö höndum ber
viS hvern bakstig og á hverju götuhorni. Annars eru
skórnir heldur fallegir og glansa alt af eins og ofnarnir í
stofum danska kaupmannsins, sem eg seMi alt af ullina af
Móru minni.
2.
Illa geSjaSist stúlkunum .aS mórauSu fötunum aS heim-
an. Vildi engin þeirra meS mér ganga meSan eg var í
þeim. HafSi eg þó alt af haldiö aS þau væru fremur
falleg, því þaS var Stína mín, sem sneiS þau og saumaSi
og hafSi föt prestsins til fyrirmyndar, sem hann pantaSi
sér úr Thomsens Magazíni. En þaS var ekki til neins
aS kvarta. Fór eg þvi og keypti mér önnur föt fyrir þrjá
dali hjá GySingi norSur í ASalstræti. Raunar áttu fötin
aS kosta tíu dali i fyrstu, en eg ihafSi ekki handbæra nema
þessa þrjá dali í þaS skiftiS og þeim hampaSi eg óspart
framan í GySinginn og sá aS 'honum leyzt vel á þá. Eoks-
ins eftir miklar málalengingar, sem stóSu yfir frá því
klukkan tvö um daginn til klukkan sex aS kvöMinu, og
sem eg skildi mjög lítiS í, gaf hann þaS’ eftir aS eg fengi
fötin fyrir þetta verS. Þótti mér reglulega vænt um.
Hefi eg alt af síSan haldiS aS GySingar væru ekki eins
slæmir og okkur hefir veriS kent, þótt þeim yrSi þetta
ólán á fyrir nítján hundruS* árum síSan. En eg hefSi
gaman af aS vita hvaS sú þjóS heitir, sem ekki hefir líf-
látiS frelsara sína.
í annari búS—eg heM enskri—keypti eg mér næsta
dag harSan eins dals hatt, kolsvartan. Þ'essa Christie-
stiffs, sem hér eru kallaSir, en notaSir eru í Reykjavik til
aS taka ofan meS. Þar keypti eg líka gula skó fyrir dal
og hálfan og hvíta milliskyrtu meS stálhörSu brjósti og
handstúkum. Og til aS kóróna dýrS mína fekk eg mér