Saga: missirisrit - 01.12.1929, Blaðsíða 108

238
S AGA
norsku ofan úr Guðbrandsdölum. Varð okkur þetta báS-
um til mikilla nota. Karl kunni ekkert nema enskuna og
var þaö hans mesta mein að heyra okkur mæla á þá tungu,
sem hann skildi ekki. iiölvaði hann svo hátt yfir sam-
ræöum okkar, aö við heyrðum ekkert af því sem viö sögö-
um hvort við annað. Stíaöi hann okkur sundur sem hann
gat, en viö vorum ung og hrostum því betur hvort til
annars þegar hann sá ekki til og haföi hann ekki ábata
á þvi. Sá eg aö sú norska haföi gaman af mér, og þó eg
gæti ekki gleymt Stínu, fanst mér eg þó mega tala viö
stúlkur eins og lesarinn ætti líklega aö geta skiliö.
I‘á sjaldan tími var til, sagöi hún mér sögur frá Noregi
og kannaðist eg við margt, því eg hafði lesið meira en
margan grunar, er Iþetta lés. En hún var vist lítið lesin,
því þegar eg fór aö segja henni frá íslandi vissi hún
minna en ekkert. En eg sagði henni aö meiri hluti ís-
lendinga væri upprunalega runninn frá Noregi, og væri
eg einn þeirra, því eg er kominn af Hallbirni hálftrölli.
/Etlaði hún ekki fyrst aö trúa mér og hélt að íslendingar
hefðu komiö frá Norðurpólnum, en þegar hún bar saman
háralit okkar, sem var alveg jafn gulhvítur á báöum, þá
trúði hún ætterninu og kallaöi mig Norömann og þjóð-
bróöur sinn upp frá þvi. Kunni eg því bæði vel og illa.
En oft hefi eg nagað mig í handarbökin siðan fyrir þessa
lausmælgi mína við ókunnuga konu, þvi ef til vill er það
að nokkru mér að kenna að á annað hundrað miljónir
fólks í Bandaríkjum Ameríku og Canada, trúa því nú
fast og stöðugt að Norðmenn hafi gert alt það, sem forn-
sögurnar okkar segja að fslendingarnir hafi gert, og
verður betur frá þessu sagt áður en langt um líður.
4.
Eg var furðu fljótur aö komast upp á sveitavinnuna,
enda hefi eg lengst af verið álitinn skarpari til líkamans
en sálarinnar. Gekk mér létt að stjórna hestunum þótt
léleg væri hún enskan, sem eg talaði við þá. Komst eg
strax upp á að setja ekki öfug aktýgin á þá og möttu þeir