Saga: missirisrit - 01.12.1929, Blaðsíða 70

Blæja Mab drotningar.
Spánversk smásaga eftir Rubén Dario.
Mab drotning brunaöi í ioftreiö sinni gegnum glugg-
ann og inn í þakherbergiö. Vagninn hennar var úr einni
skínandi perlu, og fyrir hann voru spentar fjórar bjöllur
með gullnum brjóstskjöldum og gimsteina-vængj um.
í þakherberginu bjuggu fjórir menn, og allir voru þeir
þunnleitir, skeggjaðir og aumingjalegir.
í fyrndinni útJbýttu dísirnar gjöfum sínum til dauð-
legra manna. Sumum gáfu þær hinar ýmislegu stööur og
atvinnuvegi, sem fylla hin þungu peningaskrín verzlun-
arinnar meö gulli. Aðrir fengu kornuppskerur, sem uröu
aö auö fjár þegar þær voru þresktar. Nokkrum gáfu þær
stækkunargler, sem þeir gátu séð í gegnum gull og gim-
steina, langt niðri i jöröinni. Sumum jarðbúum gáfu þær
þykt og langt hár, og vöðva eins og á Golíat og ógurlega
bræösluofna til að hella bræddu járninu í. Og enn aðrir
hlutu fima fætur og liðuga leggi, til aö hlaupa á !bak öld-
um gæðingum, sem mása og íblása á fljúgandi fartinni
meö flaksandi faxið um veðveiðar vellina.
Mennirnir fjórir nöldruðu og mögluðu. Einum þeirra
haföi auðnan gefið marmaranámu, öðrum regnboga-litina,
þriðja ihljóðfall og þeim fjórða himneska blámann. Máb
drotning hlýddi á tal þeirra. Sá fyrsti sagöi:
“Æ, hér er þá komið hámark baráttu minnar, að end-
urskapa drauma mína í marmaranum. Eg er búinn að
færa steininn úr námunni, og eg held á meitlinum tilbún-
um. Sérhver yðar á eitthvað. Einn á gull, annar sam-
ræmi, þriðji ljós. Eg hugsa um hina hvítu og guödóm-
legu Venus, sem sýnir nekt sína í mótsetning viö hina
djúpu blámóðu himinsins. Eg þrái af lífi og sál að gefa
steininum skapandi fegurð og láta hið litlausa blóð guð-
anna renna um æðar líkneskis míns. Gríski andinn býr
mér í brjósti, og eg dái hinar nöktu myndastyttur, þar
sem vatnadísirnar flýja og Fánninn býður faðminn.