Saga: missirisrit - 01.12.1929, Blaðsíða 118

248
S A G A
var karlinn hálfgerður, skröggur samanborinn viS hann.
Náöi eg mér á sama augnalbliki og sá ai5 hann vildi ekki
neitt gott við mig eiga, en bjó sig undir að rétta mér
annað kjaftshögg. KastaS'i eg þá af mér brekáninu yfir
haus hans og brá 'honum íslenzkan hælkrók eins og eg
stóð. Skall hann kylliflatur á gólfið og ýtti eg honum
með berum fætinum undir rúmið á meðan eg kvaddi kon-
una, sem gægst 'hafði undan sængurfötunum þegar karl-
inn féll. Var hún sú eina, sem eg kvaddi í flaustrinu, og
var mér þó orðið vel við suma hestana og kýrnar og kött-
inn og hundinn. Stökk eg á harðaspretti inn á herbergi
mitt og greip alt það af fötunum mínum, sem eg náði í og
annað dót mitt og hljóp með það í fanginu niður stigann
og út. Elti :bóndi mig með byssu, en byssur hata eg eins
og hundarnir og Björn heitinn Snorrason. Flúði eg sem
fætur toguðu út í skógarbelti og leyndist þar. Fann karl
mig aldrei. Sá eg mér ekki til neins að snúa heim aftur
eins og komið var, og þótti mér þó slæmt að skilja svona
við kaupið mitt í óvinarhöndum. Klæddi eg mig þarna
í skógarrunnanum, og gekk um daginn inn til Winnipeg
og settist aftur að á borðingshúsinu 'hjá Bellu. Sagði eg
Jóni Hermann upp alla söguna, og þótti honum gæfa
mín minni en gervileikinn.
13.
Aldrei fékk eg eitt cent fyrir vinnuna, bitið né kjafts-
höggið. Svona fóru nú fyrstu vinnupeningarnir mínir i
henni Ameríku. Var eg óhepnari að þessu leyti, en flest-
ir aðrir vesturfarar. En mikil var reynslá mín og hún
verður aldrei metin til peninga. Lítið hafði eg samt lært
í enskunni í þessari ferð. Var það ibæði að kenna þeirri
norsku og því hversu tíminn varð stuttur á sveitaheimil-
inu.
Jón Hermann fór samt með mig til lögmanns, strax
og eg kom, og túlkaði sögu mína. Þótti honum saga mín
svo lýgileg, að ekki myndi nokkur dómari í landinu, sem
fengist til að trúa henni ef karlinum yrði stefnt og málið