Saga: missirisrit - 01.12.1929, Side 119

S AGA
249,
ikænii fyrir rétt. Sagöist hann bezt geta trúab þvi ati
einhver af vinnumönnum karlsins, sem heföi langaS i
púns, iheföi fært rúmiö meS mig sofandi af skömmum
sínum.
1 öSru lagi heföi karl getaö veriS kominn heim og
leikiö þennan leik sjálfur til aS losna viö mig án þess aS
borga mér, og launa mér þannig fyrir aö eg talaöi á ann-
arlegum tungum viS konu hans.
í þriSja lagi kom hann meö þá skammarlegu uppá-
stungu, aö hugsast gæti aS þaS heföi veriö sú norska,
sem hefSi gert þaS aS gamni sínu aS aka rúminu þetta.
Þá reiddist eg, og er þaS ekki í fyrsta sinn, sem eg
hefi reiSst lögmönnum fyrir þaS hvaS' þeir hugsa ljótt og
öSrum ilt. Skammaöi eg hann en Jón Hermann vildi
ekki þýSa þaö fyrir mig og sagöi eg mundi þurfa aS borga
honum nóg fyrir þetta viötal fyrir þaS, og varS þaö aö
sannmæli.
“En veggjalýsnar ?” spurSi eg all hvassleitur.
“O, þær hafa auövitaS veriö í kofanum. En þessar
sem þú sást seinast um kvöldiö og nóttina, gætu hafa kom-
iö úr romminu,” svaraöi ihann kánkvíslega og deplaöi
augunum framan í mig, eins og hann vildi gefa mér þaS
til kynna, aS hann vissi sjálfur af eigin reynd um hvaö
hann væri aS tala.
Eitt sagöi lögmaöurinn seinast allra orÖa, þaö, aS þótt
eg gæti látiö karlinn borga mér þessa fáu dali, sem eg átti
hjá honum, þá gæti karlinn látiS mig borga sér þá upp-
hæS hundraöfalda fyrir aS hafa veriö inni i svefnherbergi
konu hans um hánótt.
BaS eg þá Jón aö fara aS kveöja hann en segja hon-
um ekki hvar eg ætti heima, ef ske kynni aS karlinn ræk-
ist inn til hans og spurSi aS mér. Hefi eg oft te'kiS eftir
því meö fleiri en mig, aS Iþeir, sem hafa beztu og hrein-
ustu samvizkuna, geyma oft þyngsta óttann í brjósti, sök-
um öfugstreymis atvikanna.