Saga: missirisrit - 01.12.1929, Blaðsíða 53

S A G A
183
ir upp eftir ánni. .Kr auðséS aS hann er aS dást a'S feg-
urSinni. Þetta er fallegur maSur, á aS gizka 35 til 40
ára gamall. Hann er berhöföaöur og sólin gyllir ljós-
jarpt háriö. Hann færist nær. Nú þekkir Sótborg hver
þaS er. Hjarta hennar berst einkennilega hratt. Nú er
hann kominn yfir brúna og færist nær þar sem Sólborg
situr. Skyldi hann sjá hana? Nei, hann fer fram hjá.
Fugl tístir ofur blíSlega i trjátoppinum fyrir ofan hann.
Hann lítur vi® og augu þeirra mætast. GleSisvip bregSur
yfir andlit hans. Þáu heilsast og hann sezt á bekkinn við
hliS hennar.
“Nú er eg hissa, aS sjá hina iSnu saumakonu sitja hér
aleina,” segir hann glaSlega.
“Og eg einnig, aS sjá dr. Hallson hér á gangi í hægS-
um sínum, sem ætíS Ihefir svo annrikt.”
“Já, eg var sóttur til sjúklings, sem á heima hér fyrir
handan ána, en varS heillaöur af undra-dýrö haustsins
og skildi ibílinn eftir hérna upp viS brautina, og kaus
heldur aS ganga en keyra yfir steinbrúna. En þú, ungfrú
Daníels?”
“Eg gat ekki unniS í dag. Mér fanst eg þurfa aS
kveSja sumariS.”
“ÞaS er einkennilegt, því þetta er einmitt þaS sama,
sem eg var aS hugsa um. Þetta getur veriS seinasti dag
urinn af Indíána sumrinu.”
Hann hallar sér aftur í bekknum, og lætur sólina skína
beint i andlit sér og heldur áfram:
“Ó, þetta blessaöa, sólríka land! HvaS mér þykir orS-
iS vænt um Canada. Þó eg sé fæddur og alinn upp á Is-
landi, finst mér samt aö þetta vera mitt land.”
“ÞaS var þó indælt heima,” segir Sólborg. “Fjöllin,
hafiS og hinar björtu sumar nætur.”
“Já, en þær voru ekki allar bjartar. Mér leiddist þok-
an. Eg held fáir elski sólina meira en íslendingar. Hún
brendi okkur aldrei um of.”
“ÞaS er víst satt. Mér dettur í hug lítill drengur, sem