Saga: missirisrit - 01.12.1929, Blaðsíða 57

S A G A
187
unz ekki var nema eitt eftir á Sólareynni noföur viö
heimsenda. Og iþað gafst upp, bardagalaust og svikiö í
trygðum, fyrir 938 árum síðan.
Þeir vissu ósköp vel, að nú striddu jarðarbúar ekki
lengur innbyrðis um ímynduð yfirráð himnasælunnar,
heldur um moldina, sem þeir hrærðust á, og eign þeirra
gæða, sem í henni fólust.
Loks staðnæmdust þeir hjá friðarmusterin-u, og köll-
uðu friðarþjóna þjóðanna á tal við sig.
“Hvar er friðarhöfðinginn, sem þér skiftuð á fyrir
oss?” spufðu þeir.
En þjónar þjóðanna bentu á kirkjur sínar. “Þetta
eru húsin hans,” sögðu þeir. “Þessi voldugu musteri, sem
gnæfa til himins í hverri ibygð og borg vors siðaða heims!”
“Þær eru allar ungalaus skurn. Fúlegg aldanna.
Sýn oss sjálfan hann.”
En ekki einn af friðar þjónum þjóðanna gat á annað
bent en myndir hans og líkneski, krossa og helgitákn.
“Skurðgoða dýrkun!” hrópuðu guðirnir einum rómi.
Og þeir glottu við gamlar hugsýnir, er rifjuðust upp
fyrir þeim.
“Sama sagan endurtekin í þúsundustu útgáfunni: Upp-
risu lífs og sálar kastað út i veður og vind, en dautt hold-
ið skrýtt og skreytt guðvefjar skikkjum og skarlatsklæð-
um, gulli og gimsteinum,” mælti sá af guðunum, er lokað
hafði annað auga, en sá þó um alla heima og hvers manns
athæfi, og vissi alla hluti þá er hann sá, fyrrum, er hann
settist í hásæti Hliðskjálfsins.
Þá tók sá af guðunum til máis, er svo var fagur álit-
um og bjartur, að af honum lýsti í árdaga. Og svo var
hann líknsamur, að ástúð' ein hélt dóma hans, en réttlæti
rauf:
“Ula hafið þér farið með réttarbætur og friðarríki
þessa milda hugbróður míns,” sagði hann. “Og mikil
börn óhamingju eruð þér, að hafa gert kross þessa frið-
armeistara að gunnfána yðar, og hert sverð hatursins og