Saga: missirisrit - 01.12.1929, Qupperneq 49

Indíána sumar.
ÞaS er komiS haust.
Veturinn hafSi sýnt okkur sína löngu, köldu arma, sem
hann ætlaSi ibráSum aíi vefja urn okkur. ÞaS haföi veriS
kalt undanfarna daga og snjór falliS. Nú var hann horf-
inn og komiS indælasta veSur—Indíána sumar, sem svo
er nefnt í Ameríku. Þetta seinasta endurskin sumarsins
eftir fyrsta föliS. Dagarnir voru undur fagrir og unaSs-
legir. Trén voru í fegursta litskrúSi sínu. Flest búin
aS skifta um búning og klædd gullibrúnum og eirrauSum
laufum. Nokkur stóSu enn eftir fagur-græn.
í dag er heitt sem um hásumar. GlaSa sólskin og
blæja logn. ÞaS er einkennilega hljótt. Flestir fuglarn-
ir eru flognir þangaS, sem frostiS nær þeim ekki. Öll
náttúran er aS búa sig undir vetrarhvíldina löngu. ÞaS
er eins og alt hafi tekiS sig saman um aS fara hljótt i
dag—þenna fagra Október dag—jafn vel Winnipeg meS
öllum sínum vanalega ys og þys.
Sólborg saumakona situr viS gluggann í saumastofu
sinni og horfir út. Yfir svipuum hvílir draumkend þrá.
Hún styöur annari hönd undir kinn. Hin hvílir í kjöltu
hennar á hálfsaumuöum, brúnum silkiflauelskjól. ÞaS er
eins og þessi dýrSlegi haustdagur hafi heillaö hana. Hin
friSsæla fegurS altekiS huga hennar. í dag sýnist alt
hafa tekiS sér hvíld.—Þvi ætti hún ekki aS gera þaö líka?
Því ekki aS lifa og njóta þenna dásamlega fagra dag?
ÞaS er bariS léttilega á hurSina. Sólborg hrekkur viS.
“Kom inn!” segir hún.
Dyrnar opnast og ung, lagleg stúlka kemur hoppandi
inn í stofuna.
“Halló, Borga mín! Þetta hefi eg nú komist lengst!”
Hún réttir fram vinstri hendina. Á græSifingri er
stór demantshringur.
“Ætlar þú ekki aS kyssa mig og óska mér til ham-
ingju ?”